All the Hunters still alive heard Jin-Woo's voice. "!!" "Instruments?" A ray of hope found its way into the eyes of the Hunters. Quite different to back when he told them to kowtow, everyone moved unbelievably quickly. If Jin-Woo was wrong about this, then as soon as arriving near one, they would be killed by the stone statues holding the musical instruments. However, no one here questioned Jin-Woo's words. Song was the first one to arrive in front of a statue carrying a musical instrument. "...." Song controlled his heavy breathing and raised his head to look at the statue. And as if it was a lie, the fingers of the statue moved and strummed on the harp. Cling, clang... A beautiful melody flowed out. "It's working!!" "Hurry to the statues with instruments!!" Hunters ran towards the nearest correct statues in hurried footsteps. The statue with a trumpet began blowing it triumphantly; one with a flute began playing with it; the one holding the lyre strummed on its strings. "Heok, heok, heok...." While sensing the approach of his physical limit, Kim somehow arrived in front of the statue that held a buzuka and plopped down to the ground. (TL: I don't know what this buzuka could be. TLed as is from the raw.) (ED: Probably either a Bazooka or a Bouzouki, both from the 1900's.) Ttiring, ttring.... As soon as the statue began playing the instrument, the god statue stopped chasing after Kim. He must've been overcome with emotions, because Kim then began shedding tears while he stayed down on his knees. "Sob.... Sob...." Meanwhile, the god statue turned around. The 'creature' searched around and soon enough, found its next prey. "God d*mn it." Jin-Woo spat out a cuss as his gaze met the god statue's. He then began running hard – so hard that his heart might explode. His back was already soaked through in sweat. 'Why?! Why isn't it working?!' Jin-Woo's resentful glare landed on the stone statue in front of him. The statue holding a drum showed no signs of moving at all. THUD!! THUD!! THUD!! The god statue closed in with frightening speed. He was practically on the other side of the chamber from the d*mn thing, yet the distance between the two shortened in no time at all. Jin-Woo swallowed down his saliva. 'Could it be that the statue won't play because there are two people here? Me and Miss Ju-Hui?' He couldn't think of anything else. Why? Because, other statues were playing music just fine as soon a Hunter stood in front of it. 'There is no time to think anymore.' Jin-Woo put Ju-Hui down and got ready to run to somewhere else. "M, Mister Jin-Woo....." Still terrified out of her mind, Ju-Hui clung onto Jin-Woo's sleeve. Jin-Woo calmly whispered in her ear. "We'll both die if we stay together." Tears began forming on Ju-Hui's eyes. Her fingers trembled as they held onto his clothes. Unfortunately, there was no time to explain to her in detail. Jin-Woo carefully pried her hand away and began running in the opposite direction as hard as he could. Boom, boom, boom.... When he glanced back, the statue behind Ju-Hui began beating its drum in a slow but steady rhythm. 'What a relief.' There was only one thing remaining now: to run to the other statue without getting killed! Only Jin-Woo hadn't received the protection of the music-playing statues. Quite obviously, the rage of the god statue was solely directed to Jin-Woo and him alone. Jin-Woo did his best to avoid the foot of the thing that rivalled a building in size and crossed the room in a hurry. THUD! THUD!! He fell and rolled around but still, he somehow managed to avoid getting flattened by the god statue's foot. "Heok, heok." He might only have been a rank E, but he was still a close-combat type Hunter so his physique came in handy in situations like this. 'Just a little bit further!! A bit more!' Jin-Woo kept an eye out on the god statue's movements and ran even harder. His speed increased. And when the distance remaining between him and the stone statue was mere a dozen feet... "No, that's the wrong one!!" ….Mister Song cried out to him. Jin-Woo had been paying attention to the god statue only; he was stunned by the shout and hurriedly turned his head take a look at his front. "Ahh!!" It's not a statue with an instrument? He belatedly realised that the thing that looked like a musical instrument from afar was actually a shield, instead. And sure enough, the statue mercilessly stabbed down with its shield. "Heok!" Jin-Woo hurriedly threw himself to the side. "Kkyahhk!!" Ju-Hui screamed. Jin-Woo rolled on the ground and when he came to a stop, he raised his head to see the god statue standing right in front of his nose. "It's one thing after another...." His forehead must've been torn from him rolling on the ground, because blood was flowing down and blurred his vision. His view was restricted and he couldn't look too far away. Jin-Woo quickly searched around his vicinity. 'An instrument.... an instrument....' However, no matter how hard he looked, he couldn't see a single statue holding an instrument nearby. Meanwhile, the god statue raised its leg over Jin-Woo's position. "Heok!" THUD!! Jin-Woo threw himself again and somehow avoided the foot of the statue again. But he had reached his limit. A powerful dizziness was assaulting him and for some reason, he couldn't even balance himself. 'Please....' If there was a real god, he thought that he'd start praying right about now. It was then, Jin-Woo spotted a stone statue that held neither a weapon or a musical instrument. 'Is that...?' Jin-Woo decided to bet everything on that statue. He crawled on the ground and arrived in front of the statue in question. He then managed to flip his body around and lied down on the ground so he could see the god statue. He no longer had any energy to move. "Pant, pant...." Jin-Woo stared at the approaching god statue and continued to roughly breathe in and out. The expression of the god statue was far more contorted compared to before as if it got infuriated further by Jin-Woo's continued evasion. The god statue now stopped in front of Jin-Woo. Seeing a 'creature' as big as a high-rise blocking his entire view, Jin-Woo felt like he couldn't breathe anymore. "Pant, pant....." Did it think he was nothing more than a cornered rat? The god statue simply looked down at him and didn't do anything else. 'This is the end....' SPONSORED CONTENTAdskeeper Short On Time? 10-Minute Workouts Are Just What You Need Jin-Woo sensed his own unavoidable death approaching closer after looking straight into the eyes of the god statue. However... Wu-wu-wu.... From somewhere behind him, a beautiful and otherworldly voice came out. Jin-Woo turned his head around to see what was going on. Wu-wu, wu-wu-wu.... The lips of the stone statue holding a book moved, and whenever they did, a divine song flowed out and filled the interior of the massive chamber. Wu-wu-wu, wu.... The crumpled expression of the god statue slowly reverted back to the emotionless state. Soon, all those horrifyingly contorted facial muscles of the stature smoothed out. When the song of the stone statues came to its eventual end, the god statue turned around. Then, just how other stone statues had done until now, it returned to its throne and settled down as if things that happened until now were nothing but a lie. THUD!! The noise of the god statue sitting down on the throne resounded throughout the chamber. "Pant, pant..... Barely, made, it..." A thin smile formed on Jin-Woo's lips. Meanwhile, Ju-Hui began running from her position at the far end of the chamber. "Mister Jin-Woo!!" She ran with all her might and knelt down next to him as tears streamed down on her face. "What can I do.... What am I supposed to...." She summoned all of her magical energy and activated her healing magic. However, nothing seemed to improve. The dispersed Hunters gathered around Jin-Woo one by one. Every single one of them carried a dark expression. "What... Mister Jin-Woo...." Even then, only Ju-Hui was crying in sorrow. Why was everyone acting like this? Jin-Woo's lips bobbled up and down. He wanted to ask what was going on, but he couldn't really summon forth his own voice. Sensing that he had no choice, he tried to prop himself up. "....?" Then, he noticed the pool of blood around his lower torso. Only then did he belatedly realise the change to his body. "Ah....." Below his right knee was gone. Jin-Woo's eyes reflexively shifted toward the stone statue holding the shield. He then saw the trail of blood clearly visible on the end of the shield. And the rest of his right leg was just below that. Drip. Drip. Drops of blood started falling from Ju-Hui's nose. That was the sign of her reaching the limits of her physical stamina. The healing magic from a rank B Healer was unable to recover missing limbs. Meaning, what she was doing was basically pouring water into a broken jug. Her stamina rapidly bottomed out in the end. "It's fine now... Miss Ju-Hui. You can stop...." "I'm going to heal you!! I'll fix you as good as new!" Hunters stared at the two of them while forming miserable expressions. Out of the seventeen who initially entered this chamber only six remained now. And from this group of six, two of them had suffered horrible, grievous wounds. Song had lost his arm, while Jin-Woo lost his leg. They might have survived, but none of them felt like rejoicing at the moment. It was then, yet another strange noise rocked the chamber. RUMBLE....!! The middle of the temple, where that strange magic formation could be found, suddenly rose up above the ground. Jin-Woo inwardly thought that it had finally come. 'Prove your piety, is it....' He already had a rough idea as to what those words could mean. Part 5: Final Trial The circular magic formation in the centre of the temple began rising up noisily and only stopped after reaching the height of a couple of steps. "An altar..." Hunters displayed alert reactions as soon as Jin-Woo muttered out. 'An altar....?' 'He just said it's an altar....' The person who had rescued them from the two preceding crises was not some high ranked Hunter, but rank E Jin-Woo, who used to be the butt of their jokes most of the time. 'If it weren't for Mister Seong, all of us would have been....' Hunters were thinking this exact same thought. Under the current circumstances, Jin-Woo's words were their lifeline. And now, that Jin-Woo had muttered out a word 'altar'. Kim always was quick on the uptake and so, he caught onto the meaning first before anyone else had the chance to do so. "I get it now. I see how it is." Kim then unsheathed the sword hanging on his hips. Now originally, this weapon would be used to cut various monsters down. But for now, it'd have to be utilised for a different purpose altogether. "Even if I'm a dumb b*stard, I can more or less get what you're trying to say here." Hunters nervously swallowed their saliva while looking at the sharp, coldly-gleaming blade. "Oii, Mister Kim. Why are you pulling your sword out like that?" "Why don't we talk about this first? Let's talk first." The highest ranked member among the group, rank C Hunter Song was heavily injured, meaning there was no one here that could potentially stop Kim, who boasted a pretty powerful set of skills himself even within the D rank. Kim pointed towards the altar with his sword. "The final law, prove your piety. And there's an altar appearing out of nowhere in the middle of this place." Kim's gaze then shifted to Jin-Woo. "So, aren't we supposed to offer up a sacrifice? Mister Seong?" Jin-Woo slowly nodded his head. That was what the youth thought as well. One of the surviving six had to act as a sacrifice. 'That's what the last law probably meant....' Jin-Woo came to this conclusion. He sensed more disturbance and raised his head, and realised that the eyes of Mister Kim as he approached closer did not look friendly at all. A long sweatdrop glided down Jin-Woo's forehead. "Ahjussi... What....?" "You, young man, don't say anything and be still!!" Kim angrily shouted out and pointed his sword at Mister Song, who was squatting next to Jin-Woo in order to check out the youth's condition. "Just who was it that dragged us to this place? Wasn't it this guy? Yes, it was Mister Song! So, don't you think it's only right for Mister Song to take the ultimate responsibility?" "Ahjussi!" Jin-Woo tried to get up in a fit of anger, but then, Song's hand that resembled the bark of an aged tree stopped the youth. Jin-Woo looked at Song in disbelief. "...." Song wordlessly shook his head. His eyes were pleading with Jin-Woo, asking the youth to not say anything else. Of course, Jin-Woo had lots of things to say, but he kept them down for now. Song slowly raised his body up. "What Mister Kim said is right. I should take the blame for today." "Old man, I guess we are now finally on the same page." Kim used the tip of his sword to point towards the altar. "If you get it now, then let's get going already. Over ten people died here because of you, old man." < chapter="" 5=""> Fin

Wszyscy Łowcy wciąż żyjący usłyszeli głos Jin-Woo. „!!” "Instrumenty?" W oczach Łowców pojawił się promyk nadziei. Zupełnie inaczej, gdy powiedział im, żeby się kłaniali, wszyscy poruszali się niewiarygodnie szybko. Jeśli Jin-Woo mylił się co do tego, to gdy tylko zbliżyliby się do jednego z nich, zostaliby zabici przez kamienne posągi trzymające instrumenty muzyczne. Jednak nikt tutaj nie kwestionował słów Jin-Woo. Song jako pierwszy pojawił się przed posągiem niosącym instrument muzyczny. „....” Song opanował ciężki oddech i podniósł głowę, aby spojrzeć na posąg. I jakby to było kłamstwo, palce posągu poruszały się i brzdąkały na harfie. Cling, clang ... Wypłynęła piękna melodia. "To działa!!" "Pospiesz się do posągów z instrumentami !!" Łowcy pospiesznie pobiegli w kierunku najbliższych właściwych posągów. Posąg z trąbką zaczął w nią triumfalnie dąć; jeden z fletem zaczął na nim grać; ten, który trzymał lirę, brzdąkał na jej strunach. „Heok, heok, heok ....” Wyczuwając zbliżanie się do swojej fizycznej granicy, Kim w jakiś sposób dotarł do posągu, który trzymał buzuka i opadł na ziemię. (TL: Nie wiem, czym może być ten buzuka. Męczący, ttring ...Gdy tylko posąg zaczął grać na instrumencie, posąg boga przestał gonić Kim. Musiał zostać pokonany przez emocje, ponieważ Kim zaczął wtedy ronić łzy, kiedy wciąż klęczał. "Szloch szloch...." Tymczasem posąg boga się odwrócił. „Stworzenie” rozejrzało się i wkrótce znalazło kolejną zdobycz. „Bóg d * mn to”. Jin-Woo wypluł przekleństwo, gdy jego spojrzenie spotkało posąg boga. Następnie zaczął biegać ciężko - tak mocno, że jego serce mogło eksplodować. Jego plecy były już przesiąknięte potem. 'Dlaczego?! Dlaczego to nie działa ?! Urażone spojrzenie Jin-Woo wylądowało na kamiennym posągu przed nim. Posąg trzymający bęben nie wykazywał żadnych śladów ruchu. WALIĆ!! WALIĆ!! WALIĆ!! Posąg boga zbliżył się z przerażającą prędkością. Był praktycznie po drugiej stronie komory od tego d * mn, ale odległość między nimi skróciła się w mgnieniu oka. Jin-Woo przełknął ślinę. - Czy to możliwe, że posąg nie zagra, bo są tu dwie osoby? Ja i panna Ju-Hui? Nie mógł wymyślić nic innego. Dlaczego? Ponieważ inne posągi grały dobrze, gdy tylko przed nimi stanął Łowca. „Nie ma już czasu na myślenie”. Jin-Woo położył Ju-Hui na ziemi i przygotował się do ucieczki w inne miejsce. „M, Mister Jin-Woo…” Wciąż przerażona Ju-Hui uczepiła się rękawa Jin-Woo.Jin-Woo spokojnie szepnął jej do ucha. - Oboje umrzemy, jeśli będziemy razem. Na oczach Ju-Hui zaczęły zbierać się łzy. Jej palce drżały, gdy trzymały jego ubranie. Niestety nie było czasu na szczegółowe wyjaśnienia. Jin-Woo ostrożnie odciągnął jej rękę i zaczął biec w przeciwnym kierunku tak mocno, jak tylko potrafił. Bum, bum, bum… Kiedy obejrzał się, posąg stojący za Ju-Hui zaczął uderzać w bęben w powolnym, ale równym rytmie. 'Co za ulga.' Pozostała tylko jedna rzecz: biec do drugiego posągu i nie dać się zabić! Tylko Jin-Woo nie otrzymał ochrony posągów grających muzykę. Całkiem oczywiste, wściekłość posągu boga była skierowana wyłącznie do Jin-Woo i tylko do niego. Jin-Woo robił wszystko, co w jego mocy, by ominąć stopę czegoś, co rywalizowało wielkością z budynkiem i w pośpiechu przeszedł przez pokój. WALIĆ! WALIĆ!! Upadł i przeturlał się, ale mimo to jakoś udało mu się uniknąć spłaszczenia stopy posągu boga. "Heok, heok." Mógł mieć tylko rangę E, ale nadal był typem łowcy walczącym w zwarciu, więc jego sylwetka przydała się w takich sytuacjach. „Jeszcze tylko kawałek! Trochę więcej!' Jin-Woo obserwował ruchy posągu boga i biegł jeszcze mocniej. Jego prędkość wzrosła. A kiedy pozostała odległość między nim a kamiennym posągiem wynosiła zaledwie kilkanaście stóp ...„Nie, to niewłaściwy !!” … .Mister Song zawołał do niego. Jin-Woo zwracał uwagę tylko na posąg boga; był oszołomiony krzykiem i pośpiesznie odwrócił głowę, aby spojrzeć na swój przód. „Ahh !!” To nie jest posąg z instrumentem? Z opóźnieniem zdał sobie sprawę, że rzecz, która z daleka wyglądała jak instrument muzyczny, była w rzeczywistości tarczą. I rzeczywiście, posąg bezlitośnie dźgnął tarczą. "Heok!" Jin-Woo pośpiesznie rzucił się na bok. „Kkyahhk !!” Ju-Hui wrzasnął. Jin-Woo przetoczył się po ziemi, a kiedy się zatrzymał, podniósł głowę i zobaczył posąg boga stojący tuż przed jego nosem. „To jedna rzecz po drugiej…” Jego czoło musiało zostać oderwane od niego, tarzającego się po ziemi, ponieważ krew spływała po nim i zamazała mu wzrok. Jego widok był ograniczony i nie mógł spojrzeć zbyt daleko. Jin-Woo szybko rozejrzał się po okolicy. „Instrument… instrument…” Jednak bez względu na to, jak bardzo wyglądał, nie mógł zobaczyć ani jednej statuy trzymającej instrument w pobliżu. W międzyczasie posąg boga uniósł nogę nad pozycję Jin-Woo. "Heok!" WALIĆ!! Jin-Woo rzucił się ponownie i jakimś cudem ponownie ominął stopę posągu. Ale osiągnął swój limit. Atakował go potężny zawrót głowy iz jakiegoś powodu nie mógł nawet zrównoważyć się.'Proszę....' Jeśli istniał prawdziwy bóg, pomyślał, że zacznie się teraz modlić. To wtedy Jin-Woo zauważył kamienny posąg, w którym nie było ani broni, ani instrumentu muzycznego. 'Czy ​​to...?' Jin-Woo postanowił postawić wszystko na ten posąg. Czołgał się po ziemi i stanął przed omawianym posągiem. Następnie udało mu się obrócić ciało i położyć się na ziemi, aby zobaczyć posąg boga. Nie miał już energii, by się ruszyć. „Pant, pant…” Jin-Woo wpatrywał się w zbliżający się posąg boga i kontynuował szorstki wdech i wydech. Wyraz posągu boga był o wiele bardziej wykrzywiony w porównaniu do wcześniejszych czasów, jakby był jeszcze bardziej wściekły przez ciągłe uniki Jin-Woo. Posąg boga zatrzymał się teraz przed Jin-Woo. Widząc „stworzenie” tak duże jak wieżowiec zasłaniające cały jego widok, Jin-Woo poczuł, że nie może już oddychać. „Spodnie, spodnie .....” Czy sądził, że jest niczym więcej niż osaczonym szczurem? Posąg boga po prostu spojrzał na niego i nie zrobił nic więcej. 'To jest koniec....' TREŚCI SPONSOROWANE Masz mało czasu? 10-minutowe treningi to tylko to, czego potrzebujesz Jin-Woo wyczuł, że jego własna nieunikniona śmierć zbliża się coraz bliżej, po tym, jak spojrzał prosto w oczy posągu boga. Jednak… Wu-wu-wu… Gdzieś za nim rozległ się piękny i nieziemski głos. Jin-Woo odwrócił głowę, żeby zobaczyć, co się dzieje. Wu-wu, wu-wu-wu ....Usta kamiennego posągu trzymającego książkę poruszały się, a kiedy to robiły, boska pieśń wypływała i wypełniała wnętrze ogromnej komnaty. Wu-wu-wu, wu… Pomięty posąg boga powoli wracał do stanu bez emocji. Wkrótce wszystkie te przerażająco wykrzywione mięśnie twarzy wygładziły się. Kiedy pieśń kamiennych posągów ostatecznie dobiegła końca, posąg boga odwrócił się. Potem, tak jak do tej pory zachowywały się inne kamienne posągi, powrócił na swój tron ​​i osiadł, jakby rzeczy, które wydarzyły się do tej pory, były tylko kłamstwem. WALIĆ!! Hałas posągu boga siedzącego na tronie rozbrzmiewał w całej komnacie. „Spodnie, spodnie… Ledwo gotowe, to…” Na ustach Jin-Woo pojawił się cienki uśmiech. W międzyczasie Ju-Hui zaczęła uciekać ze swojej pozycji na drugim końcu komory. „Pan Jin-Woo !!” Pobiegła z całej siły i uklękła obok niego, a łzy spływały jej po twarzy. „Co mogę zrobić… Co mam zrobić…” Przywołała całą swoją magiczną energię i aktywowała swoją uzdrawiającą magię. Jednak nic nie wydawało się poprawiać. Rozproszeni Łowcy zebrali się jeden po drugim wokół Jin-Woo. Każdy z nich miał ponury wyraz twarzy. „Co… Panie Jin-Woo…” Nawet wtedy tylko Ju-Hui płakał ze smutku. Dlaczego wszyscy tak się zachowywali? Usta Jin-Woo podskakiwały w górę iw dół.Chciał zapytać, co się dzieje, ale tak naprawdę nie mógł przywołać własnego głosu. Wyczuwając, że nie ma wyboru, próbował się podnieść. „....?” Potem zauważył kałużę krwi wokół dolnej części tułowia. Dopiero wtedy z opóźnieniem zdał sobie sprawę ze zmiany w swoim ciele. „Ach…” Nie było go poniżej prawego kolana. Oczy Jin-Woo odruchowo przesunęły się w stronę kamiennego posągu trzymającego tarczę. Następnie zobaczył ślad krwi wyraźnie widoczny na końcu tarczy. A reszta jego prawej nogi znajdowała się tuż poniżej. Kapać. Kapać. Krople krwi zaczęły spadać z nosa Ju-Hui. To był znak, że osiągnęła granice swojej fizycznej wytrzymałości. Magia uzdrawiająca uzdrowiciela rangi B nie była w stanie odzyskać brakujących kończyn. To znaczy, po prostu wlewała wodę do zepsutego dzbanka. W końcu jej wytrzymałość szybko się obniżyła. „Już dobrze… Panno Ju-Hui. Możesz przestać…” "Mam zamiar cię uzdrowić !! Naprawię cię jak nowy!" Łowcy wpatrywali się w nich dwojga, jednocześnie przybierając żałosne miny. Z siedemnastu, którzy początkowo weszli do tej komory, pozostało teraz tylko sześciu. A z tej sześcioosobowej grupy dwóch z nich odniosło straszne, ciężkie rany. Song stracił rękę, a Jin-Woo stracił nogę. Mogli przeżyć, ale żadnemu z nich nie było w tej chwili ochoty na radość. To było wtedy, komnatą wstrząsnął kolejny dziwny dźwięk. HUK....!!Środek świątyni, gdzie można było znaleźć tę dziwną magiczną formację, nagle uniósł się nad ziemią. Jin-Woo myślał w duchu, że to w końcu nadeszło. `` Udowodnij swoją pobożność, prawda ... '' Miał już zgrubne pojęcie, co mogą znaczyć te słowa. Część 5: Ostatnia próba Okrągła magiczna formacja w środku świątyni zaczęła głośno się podnosić i zatrzymała się dopiero po osiągnięciu wysokości kilku stopni. „Ołtarz ...” Łowcy reagowali czujnie, gdy tylko Jin-Woo wymamrotał. - Ołtarz…? - Powiedział tylko, że to ołtarz ... Osobą, która uratowała ich przed dwoma poprzednimi kryzysami, nie był jakiś wysokiej rangi Łowca, ale Jin-Woo rangi E, który przez większość czasu był przedmiotem ich żartów. - Gdyby nie pan Seong, wszyscy bylibyśmy… Łowcy myśleli dokładnie o tej samej myśli. W obecnych okolicznościach słowa Jin-Woo były ich kołem ratunkowym. A teraz Jin-Woo wymamrotał słowo „ołtarz”. Kim zawsze był szybki w przyjmowaniu, więc najpierw zrozumiał znaczenie, zanim ktokolwiek inny miał okazję to zrobić. - Teraz rozumiem. Widzę, jak to jest. Następnie Kim wyciągnął miecz wiszący na jego biodrach. Początkowo ta broń była używana do wycinania różnych potworów. Ale na razie musiałby zostać wykorzystany do zupełnie innego celu.„Nawet jeśli jestem głupim b * stardem, mniej więcej rozumiem to, co próbujesz tutaj powiedzieć”. Łowcy nerwowo połykali ślinę, patrząc na ostre, lśniące zimno ostrze. - Oii, panie Kim. Dlaczego wyciągasz swój miecz w ten sposób? - Dlaczego nie porozmawiamy o tym najpierw? Porozmawiajmy najpierw. Najwyżej sklasyfikowany członek grupy, ranga C Hunter Song, został ciężko kontuzjowany, co oznacza, że ​​nie było tu nikogo, kto mógłby potencjalnie powstrzymać Kima, który sam chwalił się całkiem potężnym zestawem umiejętności, nawet w randze D. Kim wskazał mieczem na ołtarz. „Ostateczne prawo, udowodnij swoją pobożność. A ołtarz pojawia się znikąd w środku tego miejsca”. Wzrok Kim przeniósł się następnie na Jin-Woo. - Więc czy nie powinniśmy składać ofiary? Panie Seong? Jin-Woo powoli skinął głową. Tak też myślał młodzieniec. Jeden z sześciu ocalałych musiał złożyć ofiarę. `` To prawdopodobnie oznaczało ostatnie prawo ... '' Jin-Woo doszedł do takiego wniosku. Wyczuł więcej niepokoju, podniósł głowę i zdał sobie sprawę, że oczy pana Kima, gdy się zbliżał, wcale nie wyglądały przyjaźnie. Długa kropla potu spłynęła po czole Jin-Woo. „Ahjussi…Co....?" „Ty, młody człowieku, nic nie mów i nie ruszaj się !!” Kim krzyknął ze złością i wycelował miecz w pana Songa, który kucał obok Jin-Woo, aby sprawdzić stan młodzieńca. - Kto to był, który zaciągnął nas w to miejsce? Czy to nie ten facet? Tak, to był pan Song! Więc nie sądzisz, że tylko pan Song powinien wziąć ostateczną odpowiedzialność? "Ahjussi!" Jin-Woo próbował wstać w przypływie złości, ale wtedy ręka Songa, która przypominała korę starego drzewa, powstrzymała młodzieńca. Jin-Woo spojrzał na Song z niedowierzaniem. „....” Song bez słowa pokręcił głową. Jego oczy błagały Jin-Woo, prosząc młodzieńca, aby nie mówił nic więcej. Oczywiście Jin-Woo miał wiele rzeczy do powiedzenia, ale na razie je ukrywał. Song powoli uniósł swoje ciało. - To, co powiedział pan Kim, jest słuszne. Powinienem wziąć na siebie winę za dzisiaj. - Stary człowieku, wydaje mi się, że w końcu jesteśmy na tej samej stronie. Kim czubkiem miecza wskazał ołtarz. - Jeśli rozumiesz teraz, to już chodźmy. Ponad dziesięć osób zginęło tutaj przez ciebie, staruszku. Fin