Alduin slammed the door as he stormed off. The room still shuddered slightly from the impact. “That didn’t go too bad. I didn’t think he’d give in so easily,” Virion breathed, sinking back in his seat. These past months had done worse for the weathered old elf than all the years I’d known him combined. “Neither did I,” I mused, my eyes still on the door that Alduin had exited through. The Council meeting had finished more than an hour ago, but Alduin stayed to protest the decision Virion had made. Even General Aya, who never voiced her opinions regarding orders, pleaded with Commander Virion to reconsider earlier. I didn’t blame them. Virion had ultimately decided to evacuate forces from Elenoir and focus troops on the western border to defend against the Alacryan s.h.i.+ps coming from the ocean. For the elves, this meant that they were basically being abandoned. By the end of their discussion just now, Alduin was still angry, but he relented. “Seeing that he wants to lead the strategy for evacuating our people, it feels like he’s finally understanding that we’re fighting to protect Dicathen as a whole, not just Elenoir.” He let out a sigh, rubbing his temples. “This will at least give me more time to focus on the fallback scenarios.” I nodded. Forming strategies for battles was only half the task during times of war. Thinking of various contingencies and getting all of your troops to know what to do when things didn’t work out as planned was just as, if not more, important. The two of us stood wordlessly in the room for a moment before Virion cleared his throat. I knew the question that was coming. It was the question that Virion had struggled to ask me when I had arrived back at the Castle. “So, Arthur. Have you thought about my request?” Virion said, cold determination in his eyes. I met his strong gaze. “I have, and I’m afraid that I’m going to have to respectfully refuse.” “And what if I change my request to an order?” he challenged. “Then I’d have no choice but to do it.” After a beat of silence, Virion let out a deep sigh, shaking his head. “If your father hadn’t died, would you have said yes?” My jaw tightened and I struggled to keep calm but I managed a response. “Most likely.” He waved his hand in dismissal before continuing. “Fine. I won’t push anymore on this topic.” “Thank you,” I said consolingly. “Besides, I’ve heard that General Bairon is fairly knowledgeable in war, anyway.” “The Wykes’ family tradition is always to teach their younger generation the art of war and battle,” Virion replied. “But his knowledge stems from books of theory and old teachings.” “Compared to my knowledge… as a teenager?” I reb.u.t.ted with an amused smile. Virion chortled. “If I thought you were a normal teenager, I would treat you the same as my granddaughter and put you both, along with the rest of your family, in protective custody.” “Maybe I’ll take you up on that offer,” I teased. “There is no offer, brat. Speaking as the commander, I can’t afford to lose you, so toughen up,” he growled. “If you’re not going to lead, then at least get your hands b.l.o.o.d.y.” “Aye aye, commander,” I saluted. “Just have that early retirement package waiting for me.” “Will do,” he chuckled. The two of us talked a bit more, mostly Virion telling me what to expect once Sylvie and I arrive at Etistin, but also bringing up stories from our past. After all, this might be the last time we would see each other. “My mother and sister should be arriving at the castle in the next day or so. Please take care of them in case I don’t make it back,” I said, holding out my hand. There was a part of me that wanted to personally say goodbye to my mother and sister, to see their faces one last time in case I really didn’t make it out of this battle alive, but a bigger part of me was scared. I was more comforted by the fact that, even if I died, my remaining family might mourn for me, rather than look at me with faces filled with hatred, disdain or apathy. If that made me a coward, then I would embrace that t.i.tle. At this point, I was fighting this war more to escape than I was to save our people from the Alacryans. Virion clasped my hand and pulled me into a hug. “You know I’ll treat Alice and Eleanor as if they were my own blood. They’ll be given the same priority for retreat as Tessia and the Council.” “Thank you.” I let go of his hand and walked towards the door. I turned back one last time to see Virion with a clenched jaw and stiffened neck as he did all he could to keep composed. “You’re one of the few people in this world that made this life worth living and this continent worth fighting for.” “Are you sure you don’t need any armor?” I asked my bond, concerned to see her just wearing a long black cloak over a pair of pants and a long-sleeved tunic all fas.h.i.+oned out of her own scales. Her long wheat-colored hair was pulled back and tied into a braid, accentuating her large horns. “My scales are strong enough. Besides, conventional armor would be useless when I s.h.i.+ft between forms,” she answered as we continued our way towards the teleportation room. The doors were already open with only one guard stationed in front. Because many of the soldiers in the Castle were sent off to Etistin, the lack of personnel was definitely noticeable. I could see a few a familiar faces, waiting to send us off amidst the workers bustling about, making sure the teleportation gate was functional and set to the right location. Aside from Tess and Elder Buhnd, Kathyln and Elder Hester were here as well. “Looking quite das.h.i.+ng there, young hero,” Elder Hester smiled. “Clothes really do make the man.” “It’s good to see you again, Elder Hester,” I greeted, holding out a hand. “I hope you don’t take what I did personally.” Hester Flamesworth accepted my gesture with a wry smile. “I heard about your father and what Trodius was planning. The Flamesworth prestige isn’t nearly as important for me and I hope this will serve to humble my… brother. At this point, all I can say is thank you for allowing him to live.” I nodded, letting go of her hand before turning to Elder Buhnd. I gave the old dwarf a pat on the shoulder. “I could tell from the meeting we had earlier that you’re just itching to go out into the field. What do you say, wanna just book it out of here with me?” “Bah, and get my a.r.s.e dragged back by Virion? I’ll pa.s.s. Besides, it seems like he needs a hand with everything going on these days,” he replied, looking up at me. “Be careful over there. I know it may not feel like it right now, but there are people that care about you and are waiting for you to come back.” Again, I just nodded. The promise I had made to my mother—that I would make sure my father was okay, turned out to be empty. I didn’t want to say or promise anything I couldn’t keep. *** You are reading on https://ReadReadNovelFullonline.com *** My gaze eventually fell on Kathyln, who had been silent. “Thank you for seeing me off,” I told her, holding out my hand. Kathyln hesitated before grabbing my hand. She looked up, concern knitted in her brows. “I wish I could fight alongside you and my brother.” “Your mission is just as important, if not more, for the future of Dicathen. Don’t worry,” I comforted with a smile. I could feel her anxiousness and frustration at being unable to fight in the main battle. Councilman Blaine and Councilwoman Merial had ‘ordered’ her to be sent to the Wall to help the remaining soldiers there scout the area and make sure there weren’t any stray beasts heading towards the fortress. After Trodius had been taken away and many of the soldiers were sent to Blackbend City in order to be transported to Etistin, the Wall was severely lacking in capable fighters. Kathyln’s parents probably thought being at the Wall was much safer and at least gave their restless daughter something to do. Finally, I turned to Tess, who was already hugging and saying goodbyes with Sylvie. The two had always been close and the scene in front of me felt more like sisters saying goodbye. When it was my turn, I gave Tess a long hug as well. “I heard you’re going to be with my sister and mother. I’ll leave them to you.” “Don’t worry, I won’t let anything happen to them,” she muttered, before pulling out the leaf pendant she had under her s.h.i.+rt. “Just remember to keep your promise.” “I’ll do my best,” I answered, pulling out my own pendant. We stared at each other silently for a moment before I pulled my gaze away. I couldn’t keep the image of my father’s corpse out of my head while looking at Tess. I was the one going into battle, but somehow I was still afraid for Tess. I knew it was childish and irresponsible to think this, but the thought of her being carried over to me in the same state as my father and being unable to do anything despite all of the power I had made me want to run away—not just with her but with Ellie and my mother. A firm squeeze on my arms pulled me out of my thoughts. In front of me was Tess with the same smile she had last night, long after I had broken down in the kitchen. It was a smile that carried both loss and hope and it was just enough to give me the strength to step through the teleportation gate. “I’ll see you soon. All of you,” I declared before stepping through with Sylvie by my side. After the unsettling sensation of teleportation wore off, the two of us stepped down the raised podium that held the gate. Heavily armored soldiers stood on either side of us, heads inclined in a bow. “General Arthur, and Lady Sylvie. General Bairon is waiting for you in the castle,” the soldier to my left announced. “Will you be guiding us?” I asked. “Actually, that’ll be me,” a familiar deep voice resounded from below. It was Curtis Glayder. Despite all of the events that had transpired, the years had treated him well. His clean shaven face and sharp military crew cut made Curtis the das.h.i.+ng white knight he always aspired to be, with polished armor and swords strapped on both sides of his hips. Behind him was Grawder, his world lion bond. “Curtis,” I greeted. “I thought you’d prefer a familiar face since you’ve never really been around these parts,” he said with a picturesque smile. “And even if you have been here, so much has changed that I doubt you’d even recognize it.” “I’ve never actually been here, but you’re right in that this place doesn’t really seem like a city,” I noted, taking in the strange sights. Aside from the shops that had been converted into workstations for professional blacksmiths and atillators, the city plaza before us was also filled with tents. Inside were women, the elderly and even children helping out by either was.h.i.+ng and folding cloth, tying arrowheads to wooden shafts, or packaging rations. No one was idle, with everyone either making something or transporting it. Soldiers practiced marching in their platoons with their respective officers barking commands. Off to the side were two archery ranges that spanned over thirty yards each. There, archers stood positioned almost shoulder to shoulder, launching volleys of arrows at the wall fas.h.i.+oned out of haystacks. “A lot to take in, right?” Curtis asked as he guided us towards the large brick tower that stood in the distance. “The entire city has been sort of rearranged to be the stronghold and production center for the battle that’s going to happen on the coast. We followed behind the prince, not staying in one place for too long since we’d just draw attention. I appreciated the brief tour though, and Curtis’ lively commentary helped both Sylvie and I relax. Aside from the soldiers doing physical training and combat drills, the mood was light and overall happy. “I was expecting a very serious and intense atmosphere,” my bond chimed, her head always turning and taking in the new sights. “Well, we’re still a few miles away from the coast where the actual battle will be happening,” Curtis answered, pointing to the thick walls that seemed newly made. “We’re mainly fortifying the western edge of the city with the help of carpenters and earth mages and digging up some tunnels for the civilians that are left here to escape.” As we got closer to the edge of the city, the more soldiers we would see. Carriages would be pulled towards the gated entrance facing the coast, carrying weapons and other supplies. “Come on, up this way.” Curtis pointed at the imposing castle that had been stripped down and refortified into its own fortress. Some parts were still being constructed as slabs of earth were being floated up by mages. The castle was situated on a small hill that overlooked the rest of the city, with only one tower that peaked above the large walls that easily towered over fifty feet. “You said General Bairon was waiting for me, right? Any idea where General Varay might be?” I asked, looking up at the tower. “She’s still helping out with the construction off the coast,” Curtis explained briefly, greeting the soldiers guarding the tower entrance. Sylvie and I looked at each other, confused. “Construction?” Curtis shot me a grin. “You’ll see when you get up there. Come on.” Thankfully, there was a mana-powered crate and pulley system that was able to hoist us up to the top in just a few minutes. “Courtesy of Artificer Gideon, who should be somewhere in this city, working the other artificers and carpenters to their bones,” Curtis explained. “The main room is just up those stairs but there’s a window on this floor as well. You should take a look.” Curious, Sylvie and I walked towards the far end of the circular room that only had a lounge-like area with another soldier guarding the base of the stairs. The two of us peered out, and at first we didn’t know exactly what we were supposed to be looking at. My eyes scanned the small mountains that made up most of the area north of Etistin and went further south until my gaze landed on the Etistin bay sh.o.r.e. Without a doubt, that was what Curtis wanted us to see. Sylvie let out a small gasp as my jaw dropped. Filling up over half of the entire Etistin bay that stretched out longer than a mile was nothing but a field of white. An expanse of ice and snow had been created to meet the approaching s.h.i.+ps. “Amazing, isn’t it? This is what General Varay has been working on.” Curtis leaned forward next to us. “The largest battle of Dicathen will be held on this glacial field.”

Alduin zatrzasnął drzwi i wybiegł. Pokój wciąż drżał lekko od uderzenia. „Nie poszło tak źle. Nie sądziłam, żeby tak łatwo się poddał - szepnął Virion, opadając na swoje miejsce. Ostatnie miesiące były gorsze dla zwietrzałego starego elfa niż wszystkie lata, w których go znałem razem wzięte. „Ani ja” - pomyślałem, nie spuszczając oczu z drzwi, przez które wyszedł Alduin. Posiedzenie Rady zakończyło się ponad godzinę temu, ale Alduin został, aby zaprotestować przeciwko decyzji podjętej przez Viriona. Nawet generał Aya, który nigdy nie wypowiadał się na temat rozkazów, błagał komandora Viriona o ponowne rozważenie wcześniejszej decyzji. Nie winiłem ich. Ostatecznie Virion zdecydował się ewakuować siły z Elenoir i skupić wojska na zachodniej granicy, aby bronić się przed Alacryan s.h.i. + ps nadciągającymi z oceanu. Dla elfów oznaczało to, że w zasadzie zostały porzucone. Pod koniec dyskusji Alduin wciąż był zły, ale ustąpił. „Widząc, że chce kierować strategią ewakuacji naszych ludzi, wydaje się, że w końcu zrozumiał, że walczymy o ochronę Dicathen jako całości, a nie tylko Elenoir”. Westchnął, pocierając skronie. „To przynajmniej da mi więcej czasu na skupienie się na scenariuszach awaryjnych”. Ukłoniłem się. Tworzenie strategii bitewnych było tylko połową zadania w czasie wojny.Myślenie o różnych nieprzewidzianych sytuacjach i przekonanie wszystkich żołnierzy, co mają robić, gdy sprawy nie wyszły zgodnie z planem, było równie ważne, jeśli nie ważniejsze. Staliśmy przez chwilę w pokoju bez słowa, zanim Virion odchrząknął. Wiedziałem, że nadchodzi pytanie. Było to pytanie, które Virion z trudem zadał mi, kiedy wróciłem do Zamku. - A więc, Arthur. Czy przemyślałeś moją prośbę? ” - powiedział Virion z zimną determinacją w oczach. Napotkałem jego silne spojrzenie. „Tak, i obawiam się, że będę musiał z szacunkiem odmówić”. „A co, jeśli zmienię moją prośbę na zamówienie?” rzucił wyzwanie. „Wtedy nie miałbym innego wyboru, jak tylko to zrobić”. Po chwili ciszy Virion westchnął głęboko, potrząsając głową. "Gdyby twój ojciec nie umarł, powiedziałbyś tak?" Zacisnęłam szczękę i starałam się zachować spokój, ale udało mi się odpowiedzieć. "Najprawdopodobniej." Zanim kontynuował, machnął ręką w geście odprawienia. "W porządku. Nie będę już więcej naciskał na ten temat ”. - Dziękuję - powiedziałem pocieszająco.- Poza tym słyszałem, że generał Bairon i tak ma dość dużą wiedzę na temat wojny. „Tradycją rodzinną Wykesów jest zawsze nauczanie młodszego pokolenia sztuki walki i wojny” - odparł Virion. „Ale jego wiedza wywodzi się z książek zawierających teorię i stare nauki”. „W porównaniu z moją wiedzą… jako nastolatka?” Reb.u.t. z rozbawionym uśmiechem. Virion zachichotał. „Gdybym myślał, że jesteś normalną nastolatką, traktowałbym cię tak samo jak moją wnuczkę i umieściłbym was oboje, wraz z resztą waszej rodziny, pod opieką”. „Może skorzystam z tej oferty” - drażniłem się. - Nie ma oferty, bachorze. Mówiąc jako dowódca, nie mogę cię stracić, więc jestem zahartowany - warknął. „Jeśli nie masz zamiaru prowadzić, to przynajmniej weź swoje ręce b.l.o.o.d.y.” - Tak, dowódco - zasalutowałem. „Po prostu czekaj na ten pakiet wcześniejszej emerytury”. - Zrobi się - zachichotał. Rozmawialiśmy trochę więcej, głównie Virion mówił mi, czego się spodziewać, gdy Sylvie i ja przyjedziemy do Etistin, ale także przywołując historie z naszej przeszłości. W końcu może to być ostatni raz, kiedy się widzieliśmy. „Moja mama i siostra powinny przybyć do zamku mniej więcej następnego dnia.Proszę, zaopiekuj się nimi na wypadek, gdyby mi się nie udało - powiedziałem, wyciągając rękę. Była część mnie, która chciała osobiście pożegnać się z moją matką i siostrą, zobaczyć ich twarze po raz ostatni na wypadek, gdyby naprawdę nie udało mi się wyjść z tej bitwy żywy, ale większa część mnie się bała. Bardziej pocieszył mnie fakt, że nawet gdybym umarł, moja pozostała rodzina mogłaby mnie opłakiwać, zamiast patrzeć na mnie z twarzami pełnymi nienawiści, pogardy lub apatii. Gdyby to uczyniło mnie tchórzem, objąłbym to t.i.tle. W tym momencie bardziej walczyłem w tej wojnie, aby uciec, niż ratować naszych ludzi przed Alakryjczykami. Virion chwycił mnie za rękę i przytulił. - Wiesz, że będę traktować Alice i Eleonor tak, jakby były moją własną krwią. Będą mieli taki sam priorytet w rekolekcjach jak Tessia i Rada ”. "Dziękuję Ci." Puściłem jego rękę i podszedłem do drzwi. Odwróciłem się ostatni raz i zobaczyłem Viriona z zaciśniętą szczęką i sztywną szyją, który robił, co mógł, by zachować spokój. „Jesteś jedną z nielicznych osób na świecie, które sprawiły, że warto było żyć i walczyć o ten kontynent”. „Czy na pewno nie potrzebujesz zbroi?” Zapytałem moją więź, zaniepokojony tym, że ma na sobie tylko długi czarny płaszcz na spodniach i tunikę z długimi rękawami, wszystkie fas.h.i. + z jej własnych łusek.Jej długie włosy koloru pszenicy były ściągnięte do tyłu i związane w warkocz, podkreślając jej duże rogi. „Moje łuski są wystarczająco mocne. Poza tym konwencjonalna zbroja byłaby bezużyteczna, gdy przechodzę między formami - odpowiedziała, gdy szliśmy w kierunku pokoju teleportacji. Drzwi były już otwarte, a z przodu stał tylko jeden strażnik. Ponieważ wielu żołnierzy z Zamku zostało wysłanych do Etistin, brak personelu był zdecydowanie zauważalny. Widziałem kilka znajomych twarzy, czekających na wysłanie nas wśród krzątających się pracowników, upewniając się, że brama teleportacyjna działa i jest ustawiona we właściwym miejscu. Oprócz Tess i Starszego Buhnda byli tu również Kathyln i Starsza Hester. „Wyglądasz całkiem nieźle, młody bohaterze” - uśmiechnął się Starszy Hester. „Ubrania naprawdę tworzą człowieka”. „Dobrze cię znowu widzieć, Starsza Hester” - przywitałem się, wyciągając rękę. „Mam nadzieję, że nie weźmiesz tego, co zrobiłem do siebie”. Hester Flamesworth przyjęła mój gest z krzywym uśmiechem. - Słyszałem o twoim ojcu i planach Trodius. Prestiż Flameswortha nie jest dla mnie tak ważny i mam nadzieję, że pokornie to mojego… brata. W tym momencie wszystko, co mogę powiedzieć, to dziękuję, że pozwoliłeś mu żyć ”. Skinąłem głową, puszczając jej dłoń, zanim zwróciłem się do Starszego Buhnda.Poklepałem starego krasnoluda po ramieniu. „Z naszego wcześniejszego spotkania mogłem powiedzieć, że nie możesz się doczekać wyjścia w teren. Co powiesz, chcesz po prostu zarezerwować to ze mną? ” - Aha i odebrać mój a.r.s.e z powrotem przez Virion? Będę pa.s.s. Poza tym wygląda na to, że potrzebuje pomocy we wszystkim, co się ostatnio dzieje - odpowiedział, patrząc na mnie. „Uważaj tam. Wiem, że teraz może się tak nie wydawać, ale są ludzie, którym zależy na Tobie i czekają, aż wrócisz ”. Ponownie tylko skinąłem głową. Obietnica, którą złożyłem matce - że upewnię się, że z ojcem wszystko w porządku, okazała się pusta. Nie chciałem mówić ani obiecywać niczego, czego nie mogłem dotrzymać. *** Czytasz na https://ReadReadNovelFullonline.com *** W końcu mój wzrok padł na Kathyln, która milczała. - Dziękuję, że mnie odprowadziłeś - powiedziałem, wyciągając rękę. Kathyln zawahała się, zanim złapała mnie za rękę. Podniosła głowę, a jej brwi zmarszczyły się. „Chciałbym móc walczyć u boku ciebie i mojego brata”. „Twoja misja jest równie ważna, jeśli nie ważniejsza, dla przyszłości Dicathen. Nie martw się ”- pocieszyłam się z uśmiechem. Czułem jej niepokój i frustrację, że nie może walczyć w głównej bitwie.Radny Blaine i radna Merial „rozkazali” jej wysłanie na Mur, aby pomogła pozostałym żołnierzom przeszukać teren i upewnić się, że nie ma żadnych bezpańskich bestii zmierzających w kierunku fortecy. Po tym, jak Trodius został zabrany, a wielu żołnierzy wysłano do Blackbend City w celu przetransportowania do Etistin, Murowi brakowało zdolnych bojowników. Rodzice Kathyln prawdopodobnie myśleli, że przebywanie pod Ścianą jest dużo bezpieczniejsze i przynajmniej dali coś do zrobienia swojej niespokojnej córce. W końcu zwróciłem się do Tess, która już przytulała się i żegnała z Sylvie. Ta dwójka zawsze była blisko, a scena przede mną przypominała pożegnanie sióstr. Kiedy nadeszła moja kolej, uścisnąłem również długo Tess. „Słyszałem, że będziesz z moją siostrą i matką. Zostawię je tobie. ” „Nie martw się, nie pozwolę, żeby coś im się stało” - mruknęła, zanim wyciągnęła wisiorek z liści, który miała pod s.h.i. + rt. „Pamiętaj tylko, aby dotrzymać obietnicy”. „Zrobię co w mojej mocy” - odpowiedziałem, wyciągając własny wisiorek. Patrzyliśmy na siebie w milczeniu przez chwilę, zanim odwróciłam wzrok. Nie mogłem powstrzymać obrazu zwłok mojego ojca z głowy, patrząc na Tess. To ja szedłem do bitwy, ale jakoś nadal bałem się o Tess.Wiedziałem, że myślenie o tym jest dziecinne i nieodpowiedzialne, ale myśl o jej przeniesieniu do mnie w takim samym stanie jak mój ojciec i niemożności zrobienia czegokolwiek pomimo całej siły, którą sprawiłem, że chciałem uciec - nie tylko z nią, ale z Ellie i moją matką. Mocny uścisk na moich ramionach wyrwał mnie z zamyślenia. Przede mną stała Tess z tym samym uśmiechem, jaki miała zeszłej nocy, długo po tym, jak załamałem się w kuchni. Był to uśmiech niosący zarówno stratę, jak i nadzieję, i wystarczył, by dać mi siłę, by przejść przez bramę teleportacyjną. "Zobaczymy się wkrótce. Wszyscy - oznajmiłem, zanim przeszedłem z Sylvie u boku. Po tym, jak niepokojące wrażenie teleportacji ustąpiło, oboje zeszliśmy z podwyższonego podium, które trzymało bramę. Ciężko opancerzeni żołnierze stali po obu stronach nas, z głowami pochylonymi w łuk. - Generał Arthur i lady Sylvie. Generał Bairon czeka na ciebie w zamku - oznajmił żołnierz po mojej lewej stronie. „Czy będziesz nas prowadził?” Zapytałam. „Właściwie to będę ja” - rozległ się znajomy głęboki głos. To był Curtis Glayder. Mimo wszystkich wydarzeń, które miały miejsce, lata dobrze go traktowały. Jego gładko ogolona twarz i ostry krój wojskowej załogi uczyniły z Curtisa das.h.i. + białego rycerza, do którego zawsze dążył, z wypolerowaną zbroją i mieczami przywiązanymi po obu stronach bioder.Za nim był Grawder, jego światowa więź lwa. - Curtis - przywitałem się. „Pomyślałem, że wolisz znajomą twarz, ponieważ tak naprawdę nigdy nie byłeś w tych okolicach” - powiedział z malowniczym uśmiechem. „A nawet jeśli byłeś tutaj, tak wiele się zmieniło, że wątpię, czy w ogóle to rozpoznasz”. „Nigdy tu nie byłem, ale masz rację, że to miejsce nie wygląda na miasto” - zauważyłem, rozglądając się za dziwnymi widokami. Oprócz sklepów, które zostały przekształcone w stanowiska pracy dla zawodowych kowali i spawaczy, miejski plac przed nami był również wypełniony namiotami. Wewnątrz znajdowały się kobiety, osoby starsze, a nawet dzieci pomagające albo przez h.i. +, składanie ubrań, przywiązywanie grotów strzał do drewnianych szybów lub pakowanie racji żywnościowych. Nikt nie był bezczynny, wszyscy albo coś robili, albo je transportowali. Żołnierze ćwiczyli maszerowanie w swoich plutonach, a ich oficerowie szczekali rozkazy. Z boku znajdowały się dwie strzelnice łucznicze o rozpiętości ponad trzydziestu metrów każda. Tam łucznicy stali niemal ramię w ramię, strzelając salwami strzał w ścianę fas.h.i. + on ze stogów siana. „Dużo do przyjęcia, prawda?” - zapytał Curtis, kierując nas w stronę dużej ceglanej wieży, która stała w oddali.„Całe miasto zostało w pewnym sensie przearanżowane, aby stać się twierdzą i centrum produkcyjnym bitwy, która odbędzie się na wybrzeżu. Poszliśmy za księciem, nie zatrzymując się zbyt długo w jednym miejscu, bo tylko przyciągnęliśmy uwagę. Doceniam jednak krótką trasę koncertową, a żywy komentarz Curtisa pomógł mi i Sylvie się zrelaksować. Oprócz żołnierzy wykonujących ćwiczenia fizyczne i ćwiczenia bojowe, nastrój był lekki i ogólnie szczęśliwy. „Spodziewałem się bardzo poważnej i intensywnej atmosfery” - zabrzmiała moja więź, jej głowa zawsze obracała się i patrzyła na nowe widoki. „Cóż, wciąż jesteśmy kilka mil od wybrzeża, na którym toczy się właściwa bitwa” - odpowiedział Curtis, wskazując grube mury, które wydawały się nowo wykonane. „Umacniamy głównie zachodnie krańce miasta z pomocą stolarzy i magów ziemi, a także wykopujemy tunele dla cywilów, którzy zostali tu do ucieczki”. Im bardziej zbliżaliśmy się do krańców miasta, tym więcej żołnierzy widzieliśmy. Wagony były ciągnięte w kierunku ogrodzonego wejścia skierowanego w stronę wybrzeża, niosąc broń i inne zapasy. "Chodź, w górę tędy." Curtis wskazał na imponujący zamek, który został rozebrany i przebudowany na własną fortecę. Niektóre części wciąż były konstruowane, gdy magowie unosili w górę płyty ziemi.Zamek znajdował się na niewielkim wzgórzu, które góruje nad resztą miasta, z tylko jedną wieżą, która sięgała ponad duże mury, które z łatwością sięgały ponad pięćdziesiąt stóp. - Mówiłeś, że czekał na mnie generał Bairon, prawda? Masz jakiś pomysł, gdzie może być generał Varay? Zapytałem, patrząc na wieżę. „Nadal pomaga przy budowie u wybrzeży” - wyjaśnił krótko Curtis, witając żołnierzy strzegących wejścia do wieży. Sylvie i ja spojrzeliśmy na siebie zmieszani. "Budowa?" Curtis uśmiechnął się do mnie. „Zobaczysz, kiedy tam dotrzesz. Daj spokój." Na szczęście istniała zasilana maną skrzynia i system kół pasowych, który był w stanie podnieść nas na szczyt w zaledwie kilka minut. „Dzięki uprzejmości Artificer Gideon, który powinien być gdzieś w tym mieście, zajmując się innymi rzemieślnikami i cieślami” - wyjaśnił Curtis. „Główny pokój jest na górze po tych schodach, ale na tym piętrze jest też okno. Powinieneś rzucić okiem. ” Zaciekawiony, Sylvie i ja poszliśmy w stronę przeciwległego końca okrągłego pomieszczenia, w którym znajdowała się tylko część wypoczynkowa, w której inny żołnierz pilnował podstawy schodów. Oboje wyjrzeliśmy i na początku nie wiedzieliśmy dokładnie, na co mamy patrzeć.Przeskanowałem wzrokiem małe góry, które zajmowały większość obszaru na północ od Etistin i poszedłem dalej na południe, aż mój wzrok wylądował na zatoce Etistin sh.o.r.e. Bez wątpienia właśnie to chciał, żebyśmy zobaczyli. Sylvie westchnęła cicho, gdy opadła mi szczęka. Wypełnienie ponad połowy całej zatoki Etistin, rozciągającej się na ponad milę, było niczym innym jak polem bieli. Przestrzeń lodu i śniegu została stworzona, aby sprostać zbliżającym się s.h.i. + ps. „Niesamowite, prawda? Nad tym właśnie pracuje generał Varay ”. Curtis pochylił się do przodu obok nas. „Największa bitwa pod Dicathen odbędzie się na tym polodowcowym polu”.