“We need to go warn the others!” Tess stressed, mana enveloping her body as she prepared to jump off the cliff. I grabbed her wrist. “I’ll warn everyone. You need to go get your teammates. You have a mission.” “That beast horde is more than a day early, Art! The people here aren’t prepared for this. I should stay and—” “That’s what I’m here for, Tess,” I cut in firmly. “You have your orders from your commanding captain. I won’t go as far as to order you to leave, but if things are looking bad here, I suspect the troops requesting for backup in Elenoir might be having it worse.” There was a tense moment of silence. Tess’ brows furrowed and her jaws tightened in frustration, but she finally relented. “Fine. I’ll gather my team and report to Captain Jesmiya before leaving.” “Good. Even if you are at an advantage in the forest, be careful,” I replied with a gentle smile. “That’s what I wanted to say, dummy,” she said before grabbing me by the scruff of my mantle and pulling me into a kiss. As she let go and walked toward the edge of the cliff, I found myself subconsciously touching my own lips in a daze. Tess smiled at me, her flushed cheeks betraying her bold move. Tugging on the chain of her leaf charm, she locked gazes with me. “Remember the promise.” I smiled back, all too aware of how hot my face had become. “I promise,” I replied, holding up my half of the charm dangling around my neck. And like that, Tess jumped off the cliff, sailing down like an emerald comet. I watched her go while convincing myself that what I said to her was for the best. I didn’t want her to stay here. Even if she was one of the few mages in this continent that wouldn’t slow me down, I knew that I wouldn’t be able to go all out without worrying about her. At least in the Els.h.i.+re Forest, she’d only have to be careful of stragglers lost in an environment that she could freely navigate through. “It’s for the best, Arthur,” I mumbled to myself. After a moment, I reached out to Sylvie and informed her of the situation before leaping off the cliff. *** Despite the bombsh.e.l.l that was thrown, the people of the Wall handled the news rather well. That didn’t mean they didn’t panic, but with the tight leaders.h.i.+p and the fact that most of the people present were either trained soldiers or veteran adventurers, they were quick to adapt. Trodius was especially quick to think on his feet. Quickly gathering the mercenary adventurers, he a.s.signed them to help out at different parts of the walls that needed fortification. Workers continued their efforts inside the underground routes leading out from the Wall with the help of some of the soldiers. Jesmiya immediately sent out orders for each of the units making up her Trailblazer Division to be dispatched into appropriate positions in preparation for the horde. The Bulwark Division, composed of a bit less than two thousand soldiers, had complete confidence and trust in their captain. Perhaps it was because we were on the defense and had the ma.s.sive wall to protect us, but even knowing that they were vastly outnumbered, they were ready to march outside the Wall without hesitation. In the span of an hour, archers and conjurers were positioned on every floor of the Wall behind arrowslits. Melee troops—both warriors and augmenters alike—were being filed into formation just behind the entrance leading out into the Beast Glades, prepared to advance into battle against the approaching beast horde. As for myself, I waited inside the meeting tent with Sylvie. Trodius was buried behind several stacks of paper on his desk, leaving me with a blissful few moments of peace as I checked the contents of my dimension ring. The only useful thing I had in it was Dawn’s Ballad, cracked and broken but still better than any other weapons I’d used. I took it out, inspecting the cracks and splinters scattered across the translucent teal blade. I really wish this d.a.m.n weapon inside my hand would manifest already, I cursed in my head. ‘Now would be as good a time as any,’ Sylvie agreed. “General. Please, reconsider. Allow us to accompany you,” Gavik’s deep voice resounded. I looked at the burly adventurer and the curly-haired mage beside him. “As I said before, your job will be to support the troops here.” Callum spoke up, frustration evident in his voice. “Commander Virion had personally picked the two of us to a.s.sist you in battle. If something were to happen after sending you by yourself—” “I’m not looking down on you two, but the chances of something happening to me and Sylvie only increases if you two come with us,” I stated, not taking my eyes off Dawn’s Ballad. “Please excuse the intrusion. Father, I brought the weapons you asked for,” a clear voice rang. I looked up to see a tall woman with bright red eyes and dark skin that seemed even darker with the splotches of soot. In her toned arms were two swords, one longer than the other. “Ah! Come in, Senyir.” Trodius waved the woman over, a rare smile on his face. “Arthur, this is Senyir Flamesworth. My daughter and the master blacksmith of the Wall.” Tess had referred to a little girl’s master as Senyir back when we were touring the Wall together. Tess even seemed to have a good relations.h.i.+p with her, but even so… The very mention of the word ‘daughter’ coming from Trodius’ lips annoyed me. Memories of Jasmine as she told me her life story resurfaced, leaving a bad taste in my mouth. Still, I kept my personal feelings of the senior captain down and introduced myself to the woman. “Arthur Leywin. Pleasure to meet you,” I said, sheathing Dawn’s Ballad. “Senyir here is one of the finest blacksmiths in Sapin, on par with even the master smiths of Darv due of her excellent control and implementation of fire magic during the forging process,” Trodius boasted. ‘Your anger is leaking onto me,’ Sylvie conveyed gently. *** You are reading on https://ReadReadNovelFullonline.com *** I can’t help it. “I heard from Tessia that you prefer thinner blades,” Senyir said as she handed me the longer of the two swords. “I’m sure it’s nowhere near the same level compared to your weapon but my father informed me that you’ll be in battle for an extended period of time. Having multiple backup weapons won’t do you any harm.” “Thank you,” I replied, drawing the sword from its unadorned steel scabbard. With a sharp ring, a pale gold blade about the width of three fingers came into view. After testing its balance with a few swings, I began channeling mana into the blade. The thin sword hummed as fire, wind, water, and earth all began to swirl around the blade in harmony. I continued injecting mana into the sword until I could see the blade beginning to deteriorate. “Not bad. I think it’ll suffice,” I mustered, expunging the magic surrounding the new sword and putting it back into its sheath. Senyir couldn’t hide the disappointment in her face as she accepted my words with a bow. “I’m honored.” Putting the longer sword into my ring and fastening the shorter one onto my hip alongside Dawn’s Ballad, I turned to Trodius. “Have the ground troops ready to advance as soon as I leave.” “I’m aware of the plan, General. Don’t worry about us and come back in one piece,” Trodius replied. “We’ll be waiting for the signal.” Without another word, I walked past Senyir Flamesworth and stepped out of the tent, only to be met with a thunderous cheer. Around us were soldiers, merchants and adventurers alike clapping and roaring my name. “Your presence is what is holding this Wall together, General,” Trodius said as he stepped just behind me. It was overwhelming, to say the least. But rather than feeling joy or pride at being the center of attention, I was overcome with horror because within the crowd, I spotted my father. He wasn’t supposed to be here. If they were down here, that meant the rest of the Twin Horns were somewhere around here as well. No. They were supposed to be in Blackbend City, away from this battle. Sylvie squeezed my hand. ‘Arthur. Everyone is watching.’ I didn’t care. I wanted to run to my father right now and tell him to leave—leave with Mother and the Twin Horns who were surely here. But I couldn’t. One look from my father stopped me in my tracks. The man who had raised me alongside Alice stood amongst the unit of soldiers that would be fighting outside the protection of the Wall. He had such a determined expression that, even as a general, I couldn’t dare stop him. I feared that if I stopped him and everyone here, they would never forgive me. It’s okay, Arthur. If everything goes to plan, most of these soldiers will make it out alive and your dad is one of the stronger ones out of them, I said, hoping to calm myself down. Swallowing the angst and the dread building up inside me, I saluted the crowd, locking gazes with my father. He saluted back and, despite the fight that we had not long ago, he smiled at me. I exchanged glances with Sylvie, and with a nod, she s.h.i.+fted into her draconic form. This spurred on another wave of cheers as I got on. My hands were trembling as I finally felt the gravity of the situation. I had brought my sister here. My parents were here as well as the Twin Horns. They, as well as the lives of everyone here cheering, depended on me. ‘You’re not alone, Arthur,’ Sylvie said as she spread her obsidian wings. ‘Nothing has changed from when you made the decision to bring Ellie along.’ She was right. Despite the beast horde arriving a day earlier, the preparations had been made on-time. Both my mom and sister had the Phoenix Wyrm pendants to keep them safe and I had even given Ellie a transmission scroll to reach out to me. But even then, I couldn’t help but feel uneasy. Was it because of the promise I had made with Tess? The pendant hanging around my neck seemed to weigh down on me, but it wasn’t just that. The timing of everything happening seemed… off. Focus, Arthur. You’re going into battle. Gripping the spikes on Sylvie’s neck, I muttered, “Let’s go.” My bond reeled her head back and let out a deafening roar, shaking the entire ground. Some of the merchants stumbled and fell to the ground but it only rose the morale as the crowd responded back with a cheer of their own. We ascended with a single beat from Sylvie’s broad wings, clearing the height of the wall in just a few seconds. I had a view of both the approaching beast horde as well as the people below us that we were responsible to protect. ‘Are you ready?’ Sylvie asked, her excitement flooding into me. Not as ready as you are, I sent back with a chuckle. Sylvie’s laughter rang in my head before the world around us turned into a blur. With her seal released, every inch of her body was br.i.m.m.i.n.g with power. Each stroke of her wings made gales behind us until we were soon approaching the army of beasts. With mana enhanced vision, I could make out the Alacryan mages scattered within the beast horde, riding the larger beasts. “How about we send them a little welcoming gift?” I suggested. ‘My thoughts exactly,’ she responded, arching her wings to hover. s.p.a.ce began to distort as mana gathered into Sylvie’s open maw. A golden white sphere formed and grew larger with every pa.s.sing breath until it was even larger than me. The sphere erupted into a beam of pure mana. There was no sound to be heard from the attack, only pure destruction as the blow marked the start of the battle.

„Musimy ostrzec innych!” Tess zestresowała się, mana otaczała jej ciało, gdy przygotowywała się do skoku z klifu. Złapałem ją za nadgarstek. „Ostrzegę wszystkich. Musisz iść po swoich kolegów z drużyny. Masz misję ”. „Ta horda bestii jest ponad dzień wcześniej, Art! Tutejsi ludzie nie są na to przygotowani. Powinienem zostać i… - Po to tu jestem, Tess - wtrąciłem stanowczo. - Masz rozkazy od swojego dowódcy. Nie posunę się nawet do rozkazania ci odejścia, ale jeśli sprawy tu wyglądają źle, podejrzewam, że żołnierze proszący o wsparcie w Elenoir mogą mieć gorzej. Nastąpiła napięta chwila ciszy. Brwi Tess zmarszczyły się, a jej szczęki zacisnęły się z frustracji, ale w końcu ustąpiła. "W porządku. Przed odlotem zbiorę swój zespół i złożę raport kapitanowi Jesmiya ”. "Dobrze. Nawet jeśli masz przewagę w lesie, bądź ostrożny - odpowiedziałem z delikatnym uśmiechem. „To właśnie chciałam powiedzieć, głupku”, powiedziała, zanim złapała mnie za kurtkę i pociągnęła do pocałunku. Kiedy puściła i szła w kierunku krawędzi urwiska, zauważyłem, że podświadomie dotykam własnych ust w oszołomieniu. Tess uśmiechnęła się do mnie, a jej zarumienione policzki zdradzały jej śmiały ruch.Szarpiąc łańcuszek z uroku w kształcie liścia, spojrzała na mnie. „Pamiętaj o obietnicy”. Odwzajemniłem uśmiech, zbyt świadomy tego, jak gorąca stała się moja twarz. - Obiecuję - odpowiedziałem, unosząc połowę zaklęcia wiszącego na mojej szyi. I w ten sposób Tess zeskoczyła z klifu, opadając jak szmaragdowa kometa. Patrzyłem, jak odchodzi, jednocześnie przekonując siebie, że to, co jej powiedziałem, było najlepsze. Nie chciałem, żeby tu została. Nawet gdyby była jednym z niewielu magów na tym kontynencie, który nie spowolniłby mnie, wiedziałem, że nie będę w stanie wyjść na całość, nie martwiąc się o nią. Przynajmniej w lesie Els.h.i. + re musiałaby uważać tylko na maruderów zagubionych w środowisku, przez które mogła swobodnie się poruszać. „Tak będzie najlepiej, Arthur” - wymamrotałam do siebie. Po chwili wyciągnąłem rękę do Sylvie i poinformowałem ją o sytuacji, zanim zeskoczyłem z klifu. *** Pomimo rzuconej bomby, mieszkańcy Muru dość dobrze przyjęli tę wiadomość. Nie znaczyło to, że nie panikowali, ale dzięki ścisłym przywódcom.h.i. + P oraz faktowi, że większość obecnych tu ludzi była albo wyszkolonymi żołnierzami, albo weteranami przygód, szybko się przystosowali. Trodius był szczególnie szybki do myślenia na nogach.Szybko zebrał najemnych poszukiwaczy przygód, a.s. wysłał ich do pomocy przy różnych częściach murów, które wymagały ufortyfikowania. Robotnicy z pomocą części żołnierzy kontynuowali wysiłki wewnątrz podziemnych tras wychodzących z muru. Jesmiya natychmiast wysłała rozkazy dla każdej z jednostek wchodzących w skład jej Pionu Pionierów, aby zostały wysłane na odpowiednie pozycje w celu przygotowania hordy. Dywizja Bulwark, składająca się z nieco mniej niż dwóch tysięcy żołnierzy, miała pełne zaufanie do swojego kapitana. Być może dlatego, że byliśmy w obronie i mieliśmy mur obronny, który nas chronił, ale nawet wiedząc, że ich liczebność jest ogromna, byli gotowi bez wahania wymaszerować poza Mur. W ciągu godziny łucznicy i przywoływacze zostali umieszczeni na każdym piętrze Muru za strzelnicami. Oddziały walczące w zwarciu - zarówno wojownicy, jak i ulepszacze - ustawiali się w szyku tuż za wejściem prowadzącym na Polany Bestii, przygotowując się do walki z nadciągającą hordą bestii. Jeśli chodzi o siebie, czekałem z Sylvie w namiocie konferencyjnym. Trodius został pochowany za kilkoma stosami papieru na swoim biurku, pozostawiając mi kilka błogich chwil spokoju, gdy sprawdzałem zawartość mojego pierścienia wymiarowego. Jedyną użyteczną rzeczą, jaką w nim miałem, była Ballada Dawn, popękana i zepsuta, ale wciąż lepsza niż jakakolwiek inna broń, której używałem.Wyjąłem go, sprawdzając pęknięcia i drzazgi rozrzucone na przezroczystym turkusowym ostrzu. Naprawdę chciałbym, żeby ta broń w mojej dłoni już się zamanifestowała, zaklęłam w głowie. „Teraz byłby równie dobry czas, jak każdy inny” - zgodziła się Sylvie. "Generał. Proszę, przemyśl to. Pozwól nam towarzyszyć ci - zabrzmiał głęboki głos Gavika. Spojrzałem na krzepkiego poszukiwacza przygód i kędzierzawego maga obok niego. „Jak powiedziałem wcześniej, twoim zadaniem będzie wspieranie tutejszych żołnierzy”. Callum odezwał się z frustracją w głosie. - Komandor Virion osobiście wybrał nas dwoje, aby a.s. pomieścić cię w bitwie. Gdyby coś się wydarzyło po wysłaniu cię przez ciebie… ” - Nie patrzę na was z góry, ale szanse, że coś się stanie ze mną i Sylvie, wzrosną tylko wtedy, gdy wy dwoje pójdziecie z nami - stwierdziłem, nie odrywając wzroku od Dawn’s Ballad. „Proszę wybaczyć wtargnięcie. Ojcze, przyniosłem broń, o którą prosiłeś - rozległ się czysty głos. Podniosłem głowę i zobaczyłem wysoką kobietę o jaskrawoczerwonych oczach i ciemnej skórze, która wydawała się jeszcze ciemniejsza z plamami sadzy. W jej stonowanych ramionach były dwa miecze, jeden dłuższy od drugiego. „Ach! Wejdź, Senyir. Trodius skinął na kobietę z rzadkim uśmiechem na twarzy. - Arthur, to jest Senyir Flamesworth.Moja córka i mistrz kowalstwa z Muru ”. Tess nazywała mistrza małej dziewczynki Senyirem, kiedy razem zwiedzaliśmy Mur. Tess nawet wydawała się mieć z nią dobre relacje.h.i. + P, ale mimo to… Sama wzmianka o słowie „córka” wychodząca z ust Trodiusa zirytowała mnie. Wspomnienia Jasmine, kiedy opowiadała mi historię swojego życia, powróciły, pozostawiając zły smak w moich ustach. Mimo to nie zwracałem uwagi na starszego kapitana i przedstawiłem się kobiecie. „Arthur Leywin. Miło mi cię poznać - powiedziałem, chowając Balladę Dawn. „Tutaj Senyir jest jednym z najlepszych kowali w Sapin, na równi z nawet mistrzami kowalstwa Darva dzięki jej doskonałej kontroli i stosowaniu magii ognia podczas procesu kucia” - chwalił się Trodius. - Twoja złość wycieka na mnie - powiedziała łagodnie Sylvie. *** Czytasz na https://ReadReadNovelFullonline.com *** Nic na to nie poradzę. - Słyszałem od Tessii, że wolisz cieńsze ostrza - powiedział Senyir, podając mi dłuższy z dwóch mieczy. „Jestem pewien, że nie jest on nigdzie zbliżony do tego samego poziomu w porównaniu z twoją bronią, ale mój ojciec poinformował mnie, że będziesz walczył przez dłuższy czas.Posiadanie wielu zapasowych broni nie zrobi ci żadnej krzywdy ”. „Dziękuję” - odpowiedziałem, wyciągając miecz z nie zdobionej stalowej pochwy. Z ostrym pierścieniem ukazało się bladozłote ostrze o szerokości trzech palców. Po sprawdzeniu jego równowagi kilkoma zamachami zacząłem kierować manę do ostrza. Cienki miecz brzęczał, gdy ogień, wiatr, woda i ziemia zaczęły w harmonii wirować wokół ostrza. Kontynuowałem wstrzykiwanie many do miecza, aż zobaczyłem, że ostrze zaczyna się pogarszać. "Nie jest zły. Myślę, że to wystarczy - zebrałem się, usuwając magię otaczającą nowy miecz i wkładając go z powrotem do pochwy. Senyir nie potrafił ukryć rozczarowania na jej twarzy, gdy przyjmowała moje słowa z ukłonem. "Jestem zaszczycony." Włożyłem dłuższy miecz do pierścienia i przypinając krótszy do biodra, obok Dawn’s Ballad, zwróciłem się do Trodiusa. „Przygotuj oddziały naziemne do ataku, gdy tylko wyjdę”. „Znam plan, generale. Nie martw się o nas i wróć w jednym kawałku ”- odpowiedział Trodius. „Będziemy czekać na sygnał”. Bez słowa przeszedłem obok Senyira Flameswortha i wyszedłem z namiotu, po czym spotkałem się z gromkimi wiwatami.Wokół nas byli żołnierze, kupcy i poszukiwacze przygód, klaszcząc i rycząc w moje imię. - Wasza obecność jest tym, co trzyma ten Mur w całości, generale - powiedział Trodius, stając tuż za mną. To było co najmniej przytłaczające. Ale zamiast czuć radość lub dumę z bycia w centrum uwagi, ogarnął mnie przerażenie, ponieważ w tłumie zauważyłem ojca. Nie powinno go tu być. Jeśli byli tutaj, oznaczało to, że reszta Bliźniaczych Rogów też była gdzieś tutaj. Nie. Mieli być w Blackbend City, z dala od tej bitwy. Sylvie ścisnęła moją dłoń. „Arthur. Wszyscy patrzą ”. Nie obchodziło mnie to. Chciałam teraz pobiec do ojca i powiedzieć mu, żeby wyszedł - wyjechał z Matką i Bliźniaczymi Rogami, które na pewno tu były. Ale nie mogłem. Jedno spojrzenie ojca zatrzymało mnie na tropie. Mężczyzna, który wychował mnie obok Alice, stał wśród żołnierzy walczących poza osłoną Muru. Miał tak zdeterminowany wyraz twarzy, że nawet jako generał nie odważyłem się go powstrzymać. Bałem się, że jeśli zatrzymam go i wszystkich tutaj, nigdy mi nie wybaczą. W porządku, Arthur. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, większość żołnierzy wyjdzie z tego żywa, a twój tata jest jednym z najsilniejszych spośród nich - powiedziałem, mając nadzieję, że się uspokoję.Przełykając gniew i strach, który narastał we mnie, zasalutowałem tłumowi, wpatrując się w ojca. Odwzajemnił zasalutowanie i pomimo walki, którą niedawno stoczyliśmy, uśmiechnął się do mnie. Wymieniłem spojrzenia z Sylvie i skinęła głową, a ona s.h.i. + wtopiła się w jej smoczą postać. To wywołało kolejną falę okrzyków, kiedy wsiadałem. Moje ręce drżały, kiedy w końcu poczułem powagę sytuacji. Sprowadziłem tutaj moją siostrę. Byli tu moi rodzice i Bliźniacze Rogi. Oni, podobnie jak życie wszystkich tu kibicujących, zależały ode mnie. „Nie jesteś sam, Arturze” - powiedziała Sylvie, rozkładając swoje obsydianowe skrzydła. „Nic się nie zmieniło od czasu podjęcia decyzji o zabraniu Ellie”. Ona miała rację. Pomimo przybycia hordy bestii dzień wcześniej, przygotowania zostały wykonane na czas. Zarówno moja mama, jak i siostra miały wisiorki Phoenix Wyrm, które zapewniały im bezpieczeństwo, a nawet dałem Ellie zwój transmisji, aby do mnie dotrzeć. Ale nawet wtedy nie mogłem się powstrzymać, ale czułem się nieswojo. Czy to z powodu obietnicy, którą złożyłem z Tess? Wisiorek zawieszony na mojej szyi wydawał się obciążać mnie, ale nie chodziło tylko o to. Moment, w którym wszystko się wydarzyło, wydawał się… niewłaściwy. Skup się, Arthur. Idziesz do bitwy.Chwytając kolce na szyi Sylvie, wymamrotałem: „Chodźmy”. Moja więź cofnęła jej głowę do tyłu i wydała ogłuszający ryk, wstrząsając całą ziemią. Niektórzy kupcy potknęli się i upadli na ziemię, ale to tylko podniosło morale, gdy tłum odpowiedział własnym okrzykiem. Wnieśliśmy się jednym uderzeniem szerokich skrzydeł Sylvie, pokonując wysokość ściany w zaledwie kilka sekund. Miałem widok zarówno na zbliżającą się hordę bestii, jak i ludzi pod nami, których mieliśmy chronić. „Jesteście gotowi?” - zapytała Sylvie, a jej podniecenie ogarnęło mnie. Nie jesteś tak gotowy, jak jesteś, odesłałem z chichotem. Śmiech Sylvie rozbrzmiał w mojej głowie, zanim świat wokół nas zamienił się w zamazaną plamę. Po zwolnieniu pieczęci każdy centymetr jej ciała był pełen mocy. Każde uderzenie jej skrzydeł wywoływało za nami wichury, aż wkrótce zbliżaliśmy się do armii bestii. Dzięki wizji zwiększonej o manę mogłem dostrzec alakryjskich magów rozproszonych w hordzie bestii, dosiadających większych bestii. „A może wyślemy im mały prezent powitalny?” Zasugerowałem. - Dokładnie moje myśli - odpowiedziała, wyginając skrzydła, by unieść się w górę. s.p.a.ce zaczął się zniekształcać, gdy mana gromadziła się w otwartej paszczy Sylvie. Złoto-biała kula uformowała się i rosła z każdym oddechem, aż stała się jeszcze większa ode mnie. Kula wybuchła w strumień czystej many.Podczas ataku nie było słychać żadnego dźwięku, tylko czyste zniszczenie, ponieważ cios oznaczał początek bitwy.