As Virion and Aldir headed back to the castle, I remained behind to wish my mother and father, who were insistent about rejoining the Twin Horns and helping out in the war, off. As we said our goodbyes, I had tried to dissuade them from going near the western sh.o.r.e where the fighting would be the heaviest, but they were against it. What frustrated me was that I couldn’t blame them for it either; for them, this land was their home and protecting it was only natural. For me, maybe there was a certain amount of detachment despite growing up here since I remembered my previous life. I treated Dicathen as my home because this was where my family was, and it was a large factor as to why I decided to fight against the Vritra. Removing the last of my armor, I sank down into my seat and let out a deep breath. “d.a.m.n it,” I cursed, rubbing my temples. “Getting into an argument with them wasn’t the best way to part,” Sylvie spoke as she laid down, resting her head on her paws from the top of the polished tea table. “Thank you for enlightening me”—I rolled my eyes—“I just don’t understand why they wouldn’t listen to my advice. I didn’t say anything wrong.” “You basically told them to go off into some remote area and stay hidden,” she replied. “Those were not the words I used,” I retorted, kicking off my boots. “But that’s what you meant.” “I just want them to stay safe,” I murmured, conceding. Sylvie hopped off the tea table and onto the armrest of my chair. “If they were more concerned about their own safety, your parents wouldn’t have cared to join the war.” “Well, I’m more concerned about my family’s safety than this war. I’m thankful that they’re at least leaving Ellie behind, but that doesn’t mean they should just go out risking their lives.” My bond nodded her head. “I know.” “I’m just hoping that they know I’m concerned for them as their son, not as some…” I let my voice trail off as I let out another deep sigh. “It’s going to be hard for them to discern now that they know,” Sylvie said softly, placing a comforting paw on my arm. I sank lower into my seat as I stared at my bond for a moment. “When exactly did you figured out what I was, anyway?” “I think I’ve always known, but I just could never come up with the term to describe it. We do share thoughts, after all.” “Every thought?” I asked, stunned. “Mhmm.” “But you only answered when I directly spoke to you. And I don’t hear your thoughts unless you’re speaking directly to my mind.” “For me, speaking to your mind is much like speaking out loud. I’ve learned to keep some thoughts hidden; I can’t say the same for you though,” she giggled. My eyes grew wide in horror. “That means—” “Do I know about your constant emotional turmoil when it comes to Tessia? Yup,” she grinned. I let out a groan. “Don’t worry. I’ve listened to all of your fleeting thoughts since I was born. I didn’t start understanding until a bit later, but I’ve grown used to it over the years,” she consoled, her sharp teeth still showing as her grin remained. “Well, I haven’t ‘grown used to’ anything at all,” I grumbled. Sylvie’s grin faded as she stared at me with her bright yellow eyes. “We’re going to battle soon. Grandfather told me while training me that while I’m still far from reaching the level of a true asura, his blood still runs through me. This means that, while I can fight alongside you in this war, I’m not invincible. The best way to stay alive is to rely on each other.” “Of course,” I said, confused by what brought this on. “I’m saying this because I have things that I’ve hidden from you—things I’ve just found out recently, and I feel like you’re the only one that I can trust with my life,” she replied, reading my mind. “Sylv, you know that you can trust me with whatever it is. I’ve raised you since you were born, after all.” “Thank you.” My bond hopped off the armrest and onto my seat and rested her head on my lap. There was a moment of silence as I pondered what she said. I knew she could read my thoughts but, as she mentioned, it really didn’t matter. No matter how curious I was, I didn’t bother asking her what these ‘things’ were that she had found out; she would’ve already told me if she wanted to. What worried me was the fact that this was the first time she had expressed any sort of fear for her life. Despite our numerous encounters with dangerous situations, she had always remained strong and fearless, but now, I could feel her apprehension toward this war. I gently stroked Sylvie’s soft head. “How did you get so smart anyway? It seems like ever since coming back from Epheotus, you’ve had this huge growth. And don’t get me started on your growing ego.” “You’re just bitter because you’re taking life advice from a fox younger than you. And I’ve always been a fast learner—why do you think I always stayed on top of your head?” “So you were learning by observing our surroundings?” I asked. “Yup. And it helps that you know a lot and I have free access to your thoughts,” she confirmed as she nestled in closer to my leg. I could tell she was tired so, while I had a thousand questions about her seemingly sudden change in demeanor, I knew I had to wait. My eyes remained focused on the steady breathing of my bond as she slept soundly. She hadn’t really changed much. There was still a sense of immaturity in her voice despite the change in the way she spoke; It felt like she was forcing herself to become more mature. *** You are reading on https://ReadReadNovelFullonline.com *** I wasn’t sure what Lord Indrath had drilled into my bond while training her but one thing was for sure—she had become aware that she was an asura. As Sylvie’s breathing became slower and more rhythmic, I leaned my head back on the chair, staring up at the flat ceiling of my room as I organized my thoughts. While Virion and the rest didn’t know this, Windsom had told me what Agrona and the rest of his clan was like. He and the rest of the Vritra had been experimenting on what the asuras called ‘lesser races’ even before they had escaped to Alacrya. The few accounts of mages that had appeared at the Wall weren’t anything special, but I knew they were simply cannon fodder meant to create mayhem with the mana beasts under their control to divide our forces. If what Windsom said was true, then the horde of s.h.i.+ps approaching our sh.o.r.es would include mages with asura blood coursing through their veins. And this was centuries ago. I could only imagine how much they had progressed since then and what they would do to the people of Dicathen if the Vritra won this siege. This place would just become a breeding ground for soldiers that Agrona would use to conquer Epheotus. “Arthur.” The hoa.r.s.e baritone voice snapped me out of my thoughts. “Isn’t there some sort of etiquette to knock when entering someone’s room, or at least using the door for that matter?” “The tone of your response tells me things didn’t go well with the business that you had to take care of?” Aldir said as he calmly took on the couch across from me. “Why are you here? I thought you would be with the Council,” I said, ignoring his words. “There is something that I need from you,” Aldir replied, his glowing purple eye’s piercing gaze directed at me. I stared back, my gaze unwavering. “And what is that?” There was a tense silence until Aldir let out a sigh. “Your help,” Aldir admitted. “Lord Indrath told me to rely on your judgment throughout the course of this war, and after your speech earlier, I think I understand why.” “What did Lord Indrath mean when he said to rely on my judgment?” I asked. As I sat up, Sylvie stirred awake but drifted back to sleep almost immediately after. “Lord Indrath realized that your contribution to this war shouldn’t be limited to just being a sword. While there will be times when you’ll be needed in the field, sending you out to every battle that occurs will only tire you out. The times when you won’t be needed, you’ll be by my side in the council, strategizing with us and giving us your input.” “Let me get this straight; you want a sixteen-year-old making life-changing decisions with the Council?” I scoffed. “Aside from the fact that you are just a lesser, you’re not a normal child. Don’t think that this eye is just a pretty decoration. I knew there was something off about you the first time we’d met, but it was only by Lord Indrath’s words that I had realized just how much.” “Is there something I get in return for helping you?” I asked, resting my head on my hand. Aldir’s eye narrowed. “I came in good faith to ask for your help, but it is to both of our benefit that you cooperate. Losing this war means either dying, getting enslaved, or worse. Not just for you, but for your loved ones as well.” “You could’ve at least thrown me a bone,” I sighed. “Yeah, I’ll help, but I’m not sure how much of my advice the Council is willing to listen to. Virion might listen, but everyone else…” “Let me worry about that,” Aldir replied. “Besides, you won’t only be in meetings. I have other plans for you as well.” “When you say ‘other plans’ like that, it sounds kind of ominous,” I chuckled. “As I said; you are a powerhouse in this war—maybe more so than the lances given a few years. I would certainly not waste your abilities by having you sit through those lessers—I mean the Council—bicker with one another.” I shook my head and let out a helpless laugh. “It must be frustrating for you, being here and restrained from helping despite the amount of manpower you could provide just by yourself.” “My time will come. If the defense of this siege is successful, then our army of asuras will be able to take care of Agrona and his weakened force with the help of the Dicathen army.” “It seems like this war is far from over,” I sighed. “Yes, but this fight will be the start of a new era. If Dicathen wins and fights alongside us asuras, Agrona and his clan of traitors and mutts will fall and everyone will gain access to a new continent.” Aldir sounded hopeful, almost excited, despite usual calm demeanor. “You’ve lost someone to Agrona, haven’t you?” I asked, seeing the expression on the asura’s face. “Many of us lost a loved one in that battle—no, it would be better described as a ma.s.sacre,” Aldir answered, the brow underneath his third eye twitching. “Well, you heard what I said to Virion; I have no intentions of losing this war, but if you’re going to ask my help in this, you need to trust in the advice that I do give.” Letting out a laugh through his nose, he replied, “Never did I think that in all my years, a lesser would speak to me like this.” “Well, these lessers are fighting your battles for you, so at least have the decency to call them by the names of their actual race,” I replied with a smirk. “You ask for a lot, Arthur Leywin, but very well.” The white-haired asura stood up, smoothing out the creases in his ivory robe. “It’s about time I headed back down to the meeting room. It worries me every time I leave those less—people alone for too long. We will be expecting you shortly.” I let out a chuckle. “Sure, I’ll go down soon, but I’m curious about something.” “What is it?” the asura replied, looking back over his shoulder. “The two remaining lances that couldn’t join us today. I know you said two years ago that they’re working under you, but you didn’t kill them or something, right?” Aldir shook his head. “Even I wouldn’t be so rash as to kill a lance on a whim. While political envoys can be replaced, the power of a lance can take years to develop, even if they had a particularly high compatibility with the artifact. I planned on bringing up the subject on those two at the meeting, but since you brought it up, I’d like your input on this matter.” I nodded fervently as the asura revealed what he had been planning by using the two lances, when an idea struck me. My lips curled into a wicked grin as I let out a devious laugh. “Not bad, but I have a better idea.”

Kiedy Virion i Aldir wracali do zamku, zostałem w tyle, aby życzyć mojej matce i ojcu, którzy nalegali, aby ponownie dołączyć do Bliźniaczych Rogów i pomóc w wojnie. Kiedy się żegnaliśmy, starałem się ich odwieść od zbliżania się do zachodniej części miasta, gdzie walki będą najcięższe, ale byli temu przeciwni. Frustrowało mnie to, że nie mogłem ich za to winić; dla nich ta ziemia była ich domem, a ochrona jej była naturalna. Dla mnie być może był pewien dystans, pomimo tego, że dorastałem tutaj, odkąd przypomniałem sobie moje poprzednie życie. Traktowałem Dicathen jak swój dom, ponieważ to właśnie tam była moja rodzina i to był ważny czynnik, dla którego zdecydowałem się walczyć z Vritrą. Zdejmując ostatnią część zbroi, opadłem na swoje miejsce i odetchnąłem głęboko. - No, nie - zaklęłam, pocierając skronie. - Spór z nimi nie był najlepszym sposobem na rozstanie się - odezwała się Sylvie, kładąc się, opierając głowę na łapach z blatu wypolerowanego stolika do herbaty. „Dziękuję za oświecenie mnie” - przewróciłam oczami - „Po prostu nie rozumiem, dlaczego nie posłuchali mojej rady. Nie powiedziałem nic złego ”. „Po prostu kazałeś im udać się w jakieś odległe miejsce i pozostać w ukryciu” - odpowiedziała.„To nie były słowa, których użyłem” - odparłem, zrzucając buty. "Ale to miałeś na myśli." - Chcę tylko, żeby byli bezpieczni - mruknąłem, ustępując. Sylvie zeskoczyła ze stolika do herbaty na podłokietnik mojego krzesła. „Gdyby bardziej martwili się o własne bezpieczeństwo, twoi rodzice nie chcieliby dołączyć do wojny”. „Cóż, bardziej martwię się o bezpieczeństwo mojej rodziny niż o tę wojnę. Jestem wdzięczny, że przynajmniej zostawiają Ellie za sobą, ale to nie znaczy, że powinni po prostu wyjść z narażeniem życia ”. Moja więź skinęła głową. "Wiem." „Mam tylko nadzieję, że wiedzą, że martwię się o nich jak o ich syna, a nie o niektórych…” Pozwalam, aby mój głos ucichł, gdy wypuściłam kolejne głębokie westchnienie. - Trudno będzie im to rozpoznać teraz, kiedy już wiedzą - powiedziała cicho Sylvie, kładąc pocieszającą łapę na moim ramieniu. Opadłem niżej na swoje miejsce, wpatrując się przez chwilę w swoją więź. - A tak w ogóle, kiedy dokładnie zorientowałeś się, kim jestem? „Myślę, że zawsze wiedziałem, ale nigdy nie mogłem wymyślić terminu, który by to opisał. W końcu dzielimy się przemyśleniami ”. „Każda myśl?” Zapytałem oszołomiony.„Mhmm”. - Ale odpowiedziałeś tylko wtedy, gdy rozmawiałem z tobą bezpośrednio. I nie słyszę twoich myśli, jeśli nie mówisz bezpośrednio do moich myśli ”. „Dla mnie mówienie do twojego umysłu jest bardzo podobne do mówienia na głos. Nauczyłem się ukrywać niektóre myśli; Jednak nie mogę powiedzieć tego samego o tobie - zachichotała. Moje oczy rozszerzyły się z przerażenia. "To znaczy-" „Czy wiem o twoim ciągłym zamieszaniu emocjonalnym, jeśli chodzi o Tessię? Tak - uśmiechnęła się. Wydałem jęk. „Nie martw się. Odkąd się urodziłem, słuchałem wszystkich twoich przelotnych myśli. Zacząłem rozumieć dopiero trochę później, ale przez lata przyzwyczaiłam się do tego - pocieszała, jej ostre zęby wciąż były widoczne, a jej uśmiech pozostał. „Cóż, w ogóle się do niczego nie„ przyzwyczaiłem ”- burknąłem. Uśmiech Sylvie zbladł, gdy spojrzała na mnie swoimi jasnożółtymi oczami. „Wkrótce będziemy walczyć. Dziadek powiedział mi podczas treningu, że chociaż wciąż jestem daleko od osiągnięcia poziomu prawdziwego asury, jego krew wciąż przepływa przeze mnie. Oznacza to, że chociaż mogę walczyć u boku ciebie w tej wojnie, nie jestem niezwyciężony.Najlepszym sposobem na przeżycie jest wzajemne poleganie ”. - Oczywiście - powiedziałem, zdezorientowany tym, co do tego doprowadziło. „Mówię to, ponieważ mam rzeczy, które przed tobą ukryłam - rzeczy, o których niedawno się dowiedziałem i czuję, że jesteś jedyną osobą, której mogę zaufać w moim życiu” - odpowiedziała, czytając mój umysł. - Sylv, wiesz, że możesz mi zaufać, cokolwiek to jest. W końcu wychowywałem cię od urodzenia. "Dziękuję Ci." Moja więź zeskoczyła z podłokietnika na moje siedzenie i oparła jej głowę na moich kolanach. Zapadła chwila ciszy, kiedy zastanawiałem się, co powiedziała. Wiedziałem, że potrafi czytać w moich myślach, ale jak wspomniała, to naprawdę nie miało znaczenia. Bez względu na to, jak bardzo byłem zaciekawiony, nie zawracałem sobie głowy pytaniem jej, co to za „rzeczy”, o których się dowiedziała; już by mi powiedziała, gdyby chciała. Martwił mnie fakt, że po raz pierwszy obawiała się o swoje życie. Pomimo naszych licznych spotkań z niebezpiecznymi sytuacjami zawsze pozostawała silna i nieustraszona, ale teraz czułem jej lęk przed tą wojną. Delikatnie pogłaskałem miękką głowę Sylvie. „Jak w ogóle stałeś się taki sprytny? Wygląda na to, że odkąd wróciliście z Epheotus, mieliście ten ogromny wzrost.I nie pozwól mi zaczynać od twojego rosnącego ego. " „Jesteś zgorzkniały, ponieważ bierzesz życiową radę od lisa młodszego od ciebie. A ja zawsze szybko się uczyłem - jak myślisz, dlaczego zawsze pozostawałem na szczycie twojej głowy? ” „Więc uczyłeś się, obserwując nasze otoczenie?” Zapytałam. "Tak. I pomaga to, że dużo wiesz, a ja mam swobodny dostęp do twoich myśli - potwierdziła, przytulając się bliżej mojej nogi. Mogłem powiedzieć, że była zmęczona, więc chociaż miałem tysiące pytań na temat jej pozornie nagłej zmiany w zachowaniu, wiedziałem, że muszę poczekać. Moje oczy pozostawały skupione na miarowym oddechu mojej więzi, kiedy spała mocno. Tak naprawdę niewiele się zmieniła. Pomimo zmiany w sposobie mówienia w jej głosie wciąż brzmiała niedojrzałość; Czuła się, jakby zmuszała się, by stać się bardziej dojrzałą. *** Czytasz na https://ReadReadNovelFullonline.com *** Nie byłam pewna, co Lord Indrath włożył w moją więź, trenując ją, ale jedno było pewne - zdała sobie sprawę, że jest asurą. Gdy oddech Sylvie stał się wolniejszy i bardziej rytmiczny, oparłem głowę na krześle, wpatrując się w płaski sufit mojego pokoju, gdy porządkowałem swoje myśli. Chociaż Virion i reszta nie wiedzieli o tym, Windsom powiedział mi, jak wyglądała Agrona i reszta jego klanu.On i reszta Vritry eksperymentowali na tym, co asury nazywali „pomniejszymi rasami”, jeszcze zanim uciekli do Alacryi. Nieliczne relacje o magach, które pojawiły się na murze, nie były niczym specjalnym, ale wiedziałem, że były to po prostu mięso armatnie, które miało wywołać chaos z bestiami many pod ich kontrolą, aby podzielić nasze siły. Gdyby to, co powiedział Windsom, było prawdą, to horda s.h.i. + ps zbliżająca się do naszego gabinetu obejmowałaby magów z krwią asurów krążącą w ich żyłach. A to było wieki temu. Mogłem sobie tylko wyobrazić, jak bardzo się posunęli od tamtego czasu i co zrobiliby mieszkańcom Dicathen, gdyby Vritra wygrała to oblężenie. To miejsce stało się po prostu wylęgarnią żołnierzy, których Agrona użyje do podboju Epheotusa. „Arthur”. Barytonowy głos hoa.r.s.e wyrwał mnie z zamyślenia. „Czy nie ma jakiejś etykiety, do której należy zapukać, wchodząc do czyjegoś pokoju, a przynajmniej używając drzwi?” „Ton twojej odpowiedzi mówi mi, że sprawy nie układały się dobrze w biznesie, którym musiałeś się zająć?” - powiedział Aldir, spokojnie usiadł na kanapie naprzeciwko mnie. "Dlaczego tu jesteś? Myślałem, że będziesz z Radą - powiedziałem, ignorując jego słowa. - Jest coś, czego od ciebie potrzebuję - odparł Aldir, kierując na mnie przenikliwe spojrzenie jego świecącego fioletowego oka.Odwzajemniłem spojrzenie, mój wzrok był niezachwiany. "I co to jest?" Zapadła pełna napięcia cisza, aż Aldir westchnął. - Twoja pomoc - przyznał Aldir. - Lord Indrath powiedział mi, żebym polegał na twoim osądzie przez całą wojnę, a po twoim wcześniejszym przemówieniu myślę, że rozumiem, dlaczego. - Co miał na myśli lord Indrath, kiedy powiedział, że powinien polegać na moim osądzie? Zapytałam. Kiedy usiadłem, Sylvie obudziła się, ale prawie natychmiast po tym zapadła w sen. „Lord Indrath zdał sobie sprawę, że twój wkład w tę wojnę nie powinien ograniczać się tylko do bycia mieczem. Chociaż będą chwile, kiedy będziesz potrzebny na polu, wysłanie cię na każdą bitwę, która się wydarzy, tylko cię zmęczy. W czasach, gdy nie będziesz potrzebny, będziesz po mojej stronie w radzie, opracowując z nami strategię i udzielając nam swojego wkładu ”. "Pozwól mi sobie wyjaśnić; czy chcesz, aby szesnastolatek podejmował z Radą decyzje odmieniające życie? ” Zadrwiłem. „Pomijając fakt, że jesteś mniejszy, nie jesteś normalnym dzieckiem. Nie myśl, że to oko jest tylko ładną ozdobą.Wiedziałem, że było w tobie coś nie tak, kiedy się spotkaliśmy po raz pierwszy, ale dopiero po słowach Lorda Indratha zdałem sobie sprawę, jak bardzo. „Czy jest coś, co dostaję w zamian za pomoc?” Zapytałem, opierając głowę na dłoni. Aldir zmrużył oczy. „Przyszedłem w dobrej wierze, aby poprosić o pomoc, ale współpraca będzie dla nas obu korzystna. Przegrana w tej wojnie oznacza śmierć, zniewolenie lub coś gorszego. Nie tylko dla Ciebie, ale także dla Twoich bliskich ”. - Mogłeś przynajmniej rzucić mi kością - westchnęłam. „Tak, pomogę, ale nie jestem pewien, jak wielu moich rad Rada chce wysłuchać. Virion może posłuchać, ale wszyscy inni… ” - Pozwól mi się tym martwić - odparł Aldir. „Poza tym nie będziesz tylko na spotkaniach. Mam dla ciebie też inne plany ”. „Kiedy mówisz w ten sposób„ inne plany ”, brzmi to trochę złowieszczo - zachichotałem. "Tak jak powiedziałem; jesteś potęgą w tej wojnie - może bardziej niż włócznie sprzedane kilka lat. Z pewnością nie zmarnowałbym twoich zdolności, każąc ci siedzieć przy tych pomniejszych - mam na myśli Radę - kłócących się ze sobą. " Potrząsnąłem głową i bezradnie się zaśmiałem.„To musi być dla ciebie frustrujące, być tutaj i powstrzymywać się od pomagania pomimo ilości siły roboczej, którą możesz zapewnić sam.” „Mój czas nadejdzie. Jeśli obrona tego oblężenia zakończy się sukcesem, nasza armia asurów będzie w stanie zaopiekować się Agroną i jego osłabionymi siłami z pomocą armii Dicathen ”. „Wygląda na to, że ta wojna jest daleka od zakończenia” - westchnąłem. „Tak, ale ta walka będzie początkiem nowej ery. Jeśli Dicathen wygra i będzie walczył u boku asurów, Agrona i jego klan zdrajców i kundli upadną, a wszyscy uzyskają dostęp do nowego kontynentu ”. Aldir wydawał się pełen nadziei, prawie podekscytowany, pomimo zwykłej spokojnej postawy. "Straciłeś kogoś na rzecz Agrony, prawda?" Zapytałem, widząc wyraz twarzy asury. - Wielu z nas straciło ukochaną osobę w tej bitwie - nie, lepiej byłoby to opisać jako ma.s.sacre - odpowiedział Aldir, a brwi pod jego trzecim okiem drgnęły.- Cóż, słyszałeś, co powiedziałem Virionowi; Nie mam zamiaru przegrać tej wojny, ale jeśli chcesz poprosić mnie o pomoc, musisz zaufać radom, których udzielam ”. Wypuszczając śmiech przez nos, odpowiedział: „Nigdy nie sądziłem, że przez wszystkie moje lata ktoś pomniejszy przemówi do mnie w ten sposób”. - Cóż, ci pomniejsi toczą dla ciebie twoje bitwy, więc przynajmniej miej na tyle przyzwoitości, by nazywać ich imionami ich prawdziwej rasy - odpowiedziałem z uśmiechem. - Dużo prosisz, Arthurze Leywinie, ale bardzo dobrze. Białowłosy asura wstał, wygładzając zmarszczki na swojej szacie z kości słoniowej. „Najwyższy czas wrócić do sali konferencyjnej. Martwi mnie za każdym razem, gdy zostawiam tych mniej - ludzi zbyt długo samych. Wkrótce się Ciebie spodziewamy ”. Zaśmiałem się. „Jasne, niedługo zejdę, ale jestem czegoś ciekawy”. "Co to jest?" - odparł asura, oglądając się przez ramię. „Dwie pozostałe kopie, które nie mogły dzisiaj do nas dołączyć. Wiem, że dwa lata temu powiedziałeś, że pracują pod tobą, ale ich nie zabiłeś czy coś, prawda? Aldir potrząsnął głową. - Nawet ja nie byłbym tak pochopny, żeby zabić włócznię dla kaprysu.Podczas gdy wysłanników politycznych można wymienić, moc lancy może rozwinąć się latami, nawet jeśli mieli szczególnie wysoką kompatybilność z artefaktem. Planowałem poruszyć ten temat na tej dwójce na spotkaniu, ale skoro już o tym poruszyłeś, chciałbym, abyś się odezwał w tej sprawie ”. Gorąco skinąłem głową, gdy asura ujawnił, co planował za pomocą dwóch lanc, kiedy przyszedł mi do głowy pomysł. Moje usta wykrzywiły się w szelmowskim uśmiechu, kiedy wybuchnęłam przebiegłym śmiechem. „Nieźle, ale mam lepszy pomysł”.