Remus was hunting. Disguised in a damn muggle bar of all places. His sandy brown was hair gone, and was exchanged for slicked back black tresses. He had added 40lbs to his usually gaunt frame. His scars, evidence of his condition were hidden as well. He had worn dark blue jeans and a white button down, with black loafers that completed the simple look. Only the small manic gleam in is golden eyes gave any hint that something was amiss. He had waited for this moment for well over a decade. The need to bring hell down upon the ones responsible for the death of one of his best friends, and his wife was strong in his soul. Remus was always sure they had it wrong at first. The Sirius that he had known and at one time thought he had been in love with would not do such a despicable thing as betray the Potters... could he? And at the end of his year teaching DADA, he knew the truth. Now traitor was about to be brought to justice. The wolf in Remus was screaming for the other man’s blood. He had destroyed his pack, and for that there was no forgiveness. The law be damned! The wizard in Remus knew that with an alive Pettigrew, some of the terrible events of the past could begin to heal. He would have some of his family back. His pack. Sirius and Harry. Harry. Remus knew the look of an abused child. He had traveled extensively in his never ending search for employment. He has seen the horrors that humanity can bestow upon each other. However, those were not the first times he had been exposed to child abuse personally. The first time had been in fourth year... with Sirius. ~FLASHBACK~ “Dammit James! I’m telling you something is not right! We come back from break and he is limping, and damn near cries when we pat him on the back!” Remus yelled “I don’t see any limp Remus. What are you on about? I mean I saw him wince on the train when you clapped him on the back and asked about his holiday. But maybe he was just sore from playing quidditch or something.” James offered. “No I’m telling you he’s hiding something. You see the clothes he’s wearing. That isn’t Sirius!” Remus shook his head as his shaggy hair whipped side to side. He was not ready for them to know about his furry problem yet. He could smell distress, sorrow and pain. Even when someone was trying to disguise it. “Look. Pete got detention with McGonagall...again. I swear! How do you get detention the first night back...never mind. Look let’s just ask him before Pete gets back. You know how he is with the important stuff.” Remus decided with a roll of his eye. Remus had called out a hey as Sirius made his way into the room and was grabbing what he needed to take a shower. Remus threw down the magazine he was fake reading, and walked over to his friend. “Sirius look at me. What happened to you? You have been jumpy, and quiet and...good Merlin what are you wearing? You look like a nun with all those long sleeves on in the dorms. The rest of your non school wardrobe is insanely dull. Coming from me that is saying something. You’ve changed Padfoot. What the bloody hell is going on?” Remus asked as he saw James walk next to him. “It’s nothing alright just...a game got out of hand.” Sirius resumed his walk to the shower. He didn’t get very far. “You are one of my best friends. Please. If something is wrong, then please tell us. We won’t judge you. Maybe we can help.” James said quietly. Sirius sighed. “Look it’s no big deal OK. My parents...they just...they get mad sometimes. I’m not the greatest son and...” He trailed off. “Sirius. Do they...beat you? Remus asked cautiously. Sirius nodded sadly. “Sometimes Remmy. But I can handle it. My father is ‘Just trying to make a man out of me even more since I became a Gryffindor’. Don’t bother with a Professor. They won’t believe me. I’ve tried. My father already sends them a letter regularly about how I love to test quidditch tricks on holiday. What Orion Black says is law I’m afraid.” Sirius hung his head slightly and went to walk away. “Well Siri. I could use my cloak to nick some pain potions from old Sluggy. We’ll get you right as rain!” James exclaimed. “And I’m a dab hand at healing spells if I do say so myself. One crack about me being a swot, and I will turn your eyebrows green you git.” Remus winked at him as he began to heal the extensive injuries. Sirius knew Remus and James were trying to save him as much dignity as they could. He didn’t want their pity. He thanked whatever deity there was that he had managed to land the best friends on earth. ~End flashback~ Even now the mere thought of Harry sets the wolf on edge. Children are protected in a healthy pack. The concept of abuse on a child was foreign. On the occasion that it did happen, the abuser was dealt with swiftly...and painfully brutal. Nasty business that was. He was quietly sipping a beer and watching his prey discreetly. Peter had not changed one bit, the fat, cowardly bastard. He was currently attempting, and failing miserably to chat up a pretty young woman. He was never any good at chatting up the ladies. Remus finished his beer, threw some muggle money on the table, and headed for the door, as he watched Peter settle his tab and head for the loo. He stood outside pretending to smoke a cigarette. He hated these fucking things. They smelled and tasted awful. He watched as Peter walked out and made his way through the crowd. Remus had no problem keeping an eye on the idiot as he put out his cigarette. Werewolf senses tend to be amazing that way. Consequently Remus could follow him with ease. Peter turned down an alley way and that was all the opening Remus needed. “Hello old friend?” Remus spat as he snatched Peter by the throat and pushed him against a wall. Peter drew his wand but was far slower than the disarming and binding spell Remus sent at him. Remus stood over Pettigrew and dropped the glamours. Peter’s eyes went comically wide. Remus grabbed onto Peter and quickly portkeyed out of the alley and to a cottage in the north that he had been using as a base of operations, with Peter in tow. Once inside the cottage, Remus stunned Peter again for good measure and a chuckle. Then he used a spell to turn Peter into his animagus form. He then bound the little beast in that form and placed him in a magically bound cage so that he could not escape. He then put the cage in his bedroom and locked and warded the doors and windows with some of the strongest wards that he knew. Once that was done, he promptly went to the cupboard he kept the liquor in and grabbed a bottle of rum. He never did quite get the excitement around fire whiskey. It tasted like shit to him, but to each his own he supposed. Remus skipped the glass and drank straight from the bottle. He went into the small sitting room and took out a wizarding picture of his old friends. A smiling Lily holding Harry. James, Sirius, and Remus standing around her laughing. He had always wondered why Peter had turned down an invitation to dinner that night. It was the first time they all had the same time to get together. Now he knew the truth about their so called best friend. It still shamed Remus that he thought that Sirius was guilty. He should have known. They were best friends! He was never that close with Peter. Sure he loved Peter like a brother but he was always closest to Sirius. They had even been lovers when they were younger. They ended it mutually when they realized they would only be the best of friends, and more importantly family. Remus didn’t regret the few times he shared a bed with Sirius, but truth be told he and Sirius were only meant to be friends and Moony agreed completely. He looked at the pictures of his old friends again. He would make things right; or at least try to help to make things right. He owed it to his friends, and to Harry. Dumbledore had convinced him all those years ago that it was best for Remus to remain in the shadows. That Harry was happy and safe where he was. But no longer could Remus turn a blind eye to the truth, by blindly following Dumbledore. Sirius would not last much longer. His spirit was so broken, having to stay in a house he hates so much. He offered to bring him here, but Dumbledore said it was for the best. Dumbledore. He could not help this gnawing feeling in his gut that Dumbledore was not always right. He felt the man had no evil intentions, but things just were not as simple as ‘The Greater good’. But that is a problem for another day. For now he had the rat, and his last remaining best friend would get the help that he needed. Sirius put up a good façade, but the wolf could tell that the years locked away like an animal, the escape and subsequent life on the run was taking a toll on the once stoic, boisterous, and slightly arrogant man his friend had once been. His protective if not slight possessiveness of Harry had always been there. Even when Harry was a baby. James used to joke that Sirius was a little crazy when it came to protecting Harry. His friend was still wracked with guilt about his actions that night. He had handed Harry over to Hagrid to go and chase the rat bastard and more than likely kill him, Remus thought truthfully. He had been careless and it had cost him his freedom and had cost Harry the chance at a happy home. Harry. Remus had his suspicions about Harry’s home life. Harry was timid at times and lashed out at other times. He wore glamours when he thought no one was watching. What was he hiding? His wolf tended to be restless when he was near Harry. The wolf knew something was wrong with his cub. He had this constant need to protect more than normal. The human that was Remus believed what he was told by the headmaster. Harry was safe, loved as well, but the man and beast could not reconcile what they were both seeing. Harry was entirely too small to have come from a tall father and a taller than average mother. It could be a latent trait as Albus had suggested, but at the Welcoming feast in Harrys third year Remus had watched him. Harry had barely ate from his plate before he looked almost ill. It made no sense. The truth was staring him in the face, but to be honest he knew no one would believe him. He was a werewolf after all, and if he made a complaint he would be lucky to leave the Ministry alive. Not to mention Harry being targeted on multiple fronts to make his life an even worse hell. And then the farce that was the tournament that the cub had to participate in. He could’ve died! He nearly did, but the spirits of Cedric and his parents gave him the diversion that was needed to get away. Harry was emotionaly crushed. His spirit was so broken that it made Sirius and Remus’ heart break into a million pieces. Sirius needed to get Harry. Needed to breathe in his scent, and let him know that Padfoot was there for him. Tomorrow he was going to contact Amelia Bones under the guise of asking her opinion of what she felt that the Auror department needed in terms of new recruits. What the DMLE thought were valuable skills to have fresh out of Hogwarts. It was only a half truth. He did want her input for a new textbook that he was writing for DADA in the future. Remus would rather teach, but being a werewolf made steady employment difficult in the wizarding world. Remus took another swallow of the amber liquid and headed to bed. He would need all of his strength for the task ahead. Remus approached the DMLE offices with the rat secured in his pocket. It was time for justice to be served. And if he were honest with himself, he was far too close to killing his old friend in cold blood than he cared to admit. He was shown to Bones’ office by her assistant who had informed him that they were waiting for him. After a few knocks, he opened the door to see Moody conversing with Madame Bones as they awaited his arrival. “Mr Lupin. A pleasure to meet you. Thank you for an interest in this department.” Madame Bones shook his hand and smiled warmly, as she gestured for him to follow her. She was an attractive witch with slightly greying red hair pulled into a neat bun. He followed her into what he guessed was her office. “And I do believe that you know Alastor? ” she gestured to Moody and the two men shook hands. Alastor’s magical eye focusing on Remus’ pocket. “I am glad to see you have recovered from your ordeal?” At Moody’s odd look, well odd for a man with a magical rolling eye, Remus smiled “Harry told me.” Allastor’s gnarled hand squeezed Remus’. “If I ever bloody volunteer to teach, someone stun me and check me for Polyjuice! Me a Hogwarts teacher? Insanity I tell you!” Mad-Eye pounded his fist on the desk. Amelia shook her head at her former colleague. She turned back to Remus. “I must say that it is a pleasure to have this meeting with you.” She sighed heavily. “For too long this department has suffered with sub standard recruits. A comprehensive outline of what is expected is what is needed. I am afraid however, that in recent years, a Hogwarts education is not what it should be when it comes to certain subjects. Although Alastor is somewhat...fanatical, he was an excellent Auror and a trainer of Aurors. When he get’s the all clear to be a consultant in the department again, he will be an asset. I hope you don’t mind if he stays.” “I told you I’m fine mother. Few more days and I’ll be right as rain. Why you and that so called Mediwitch insist on treating me like an invalid, is beyond me.” Moody growled. Remus couldn’t help it and he chuckled. “Madame Bones.” “Please call me Amelia” “Then by all means my lady, please call me Remus. I have absolutely no problem if Alastor stays. In fact, it may truly be an asset. The reason for this meeting is a partial deception I’m afraid.” Remus noticed that Moody took up a defensive position near the door. She did not make it to this position by being unprepared. Her wand was at the ready before he even finished his sentence. “Is that so?” she drawled “Forgive me milady, but this is a matter of utmost importance. I do however still want your input on the textbook that I am writing. The experience of someone who has been on the front lines would be most helpful.” Amelia relaxed some of her tension, but neither her nor Moody dropped their wands. “I am going to reach into my pocket. The pocket I am sure Alastor has already surmised the contents of. Remus dropped his hand slowly into the right inner pocket of his robes and pulled out, what appeared to Amelia, as a dead rat. “Madame Bones this here is Peter Pettigrew.” Amelia blanched “Pettigrew is dead. Black killed him!” “No milady, he did not. Peter is an animagus as were two others in the Marauders. That was the name of our little group of friends in school. Sirius, James, Peter and myself. They became animagi to...keep me company at certain times of the month. James was a stag, Sirius was a dog, Peter was a rat.” Remus said a little cautiously. “Remus, I am aware of your condition. I do not hold the same opinion of werewolves that the rest of the ministry does. Infact my niece believed that you were the best DADA teacher she has had since she became a student at Hogwarts.” Amelia was telling the truth. She believed that excluding wizards from their society was a detriment, and frankly could cause more problems in the long run. She cleared her throat. “Now back to Pettigrew, and why I should believe that he is alive?” She said impatiently. “Yes of course.” Remus released a breath he did not know that he was holding. “Last year Pettigrew confessed to Harry and myself that he betrayed James and Lily. He was made secret keeper and not Sirius.” Remus left out that Sirius was there as well. No sense in getting into more trouble than he was probably already in. “Are you telling me. That Peter Pettigrew is here in my office...as a stunned rat?” Amelia looked more than a little disturbed. She then snapped into Auror mode. The rat was removed from the cage and placed on the ground. A spell was cast on him to return the animagus to his human state. Then after he had transformed, another spell cast on him to keep him human, he was restrained with magic suppression cuffs and chains. A message was sent to the minister of magic for an emergency meeting. Amelia also sent for two more Aurors. She then sent word to Lady Longbottom, who she knew was in the building, as well as Lord Greengrass. One was a neutral family, the other was a well known light family. She wanted a strong presence in case this went wrong. “Madame Bones. You should also know that Sirius never received a trial. “WHAT!!!” Amelia jumped out of her chair and stared down at a still sitting Remus. Remus looked at Amelia with wide eyes. The werewolf could admit in that moment that he was a little bit afraid of the normally composed woman. She took several breaths to calm herself. “What do you mean Mr. Lupin that a son of an Ancient and Noble house never received a trial? There is some question regarding his mother disowning him, but his service to the Ministry alone should have guaranteed a full trial. Remus sat up straighter in his chair. “He was pronounced guilty at the scene, and placed in Azkaban. There was no trial for him. He was left to rot there without any hope he would see the light of freedom.” Amelia could feel the pain coming off of Lupin in deep waves, but she had a job to do. She began to snap out orders to her assistant who she had called into the room, to get her everything she could on the details concerning Black’s incarceration. As she did so, Lord Greengrass and Lady Longbottom entered the room. Lord Greengrass was a tall man in his mid forties and had a commanding presence. But the one who could make the room freeze on contact was Lady Longbottom. It was well known that you did not cross the formidable woman. Amelia gave a short bow to her contemporaries.“I apologize for the sudden request for a meeting, but this involves an issue of the Ancient houses. We are now waiting for the minister.” As she finished the sentence, in walked Cornelius Fudge. Amelia always wondered how someone so...rotund, could look so smug in the process. He was wearing that god awful brown bowler hat. Along with matching brown robes. “Amelia what is the meaning of this summoning? With everything going on at Hogwarts, there are too many fires to put out at the moment.” He didn’t bother to spare a glance at Moody or Lupin. Nor did he notice the other two members of the Wizengamot seated in the corner. “Minister. You are here to witness the possible correction of a miscarriage of justice.” Amelia instructed the aurors to move the accused forward. “And who is this?” Fudge said with all of the arrogance of a politician. “It may very well be Peter Pettigrew.” Amelia stated with conviction. “Were you aware minister, that Black was never given a trial by the previous administration?” Fudge looked like he had swallowed a live goldfish. This could not be happening! His mind screamed at him in full blown panic mode. A member of one of the ancient houses, had been imprisoned for over 12 years! And no trial at that! Add to that all of these wild claims of Voldemorts return and the ministry will be destroyed. The boy. The Potter boy had tried to tell him. He thought that the boy was confunded. But...what if the child had been telling the truth? Dear gods! They were not ready for this! Fudge being the consummate politician attempted to save face. “I assume you have questioned him Madame Bones?” Fudge said in a matter of fact tone. He could fix this he was sure. Madame Bones raised an elegant brow and stated “No minister. I wanted this done in your presence. Oh and as you have yet to acknowledge Lord Greengrass and Lady Longbottom...” Amelia gestured in their direction. Minister Fudge turned around sharply and bowed his head. “My mistake Lady Longbottom, Lord Greengrass. I was not aware of your presence. “Obviously.” The formidable woman nodded to him. She cast a glance at Amelia. “Lady Bones, if we could begin?” she asked politely. “Of course Madame Longbottom. Auror Jones, please revive the detainee and administer the serum.” Amelia said. The Auror who looked to be in his twenties with close cropped brown hair did as instructed. Amelia began with the questioning “For the record please state your name. “Peter Jordan Pettigrew” “What House were you sorted into in first year?” “Gryffindor” Pettigrew stated with glossy eyes. Auror Jones nodded to his boss. “Where you ever a Death Eater?” “Yes” “Did you become one of your own free will? If so why did you?” “Yes. The Dark Lord promised me power. And recognition. Something I did not have.” Remus shot to his feet and made a move for Peter. Alastor grabbed Remus and slammed him into his seat. He then trained his wand on him. “I know they were your friends, but don’t make me hurt you lad.” Remus stared at Alastor, then nodded. Alastor took a few steps back, but remained at the ready. “Were you the secret keeper for the Potters?” “Yes.” Fudge paled at this revelation. He had held out a small amount of hope, but now… “Did you tell you know who the whereabouts of the Potters?” “Yes” No one missed the growl that came from Remus. Moody raised his wand just in case the need to stun Remus was needed. “How were you able to frame Sirius Black?” “After I was cornered, I cut off my finger. I yelled that Black had killed Lily and James. I threw a blasting hex at the building we were next to, and went down the sewer as a rat.” “Has he who must not be named returned?” “Yes. I helped to bring my master back through a ritual involving the Potter boy. He now has a body again. He is coming for you all.” After that, she signaled for the antidote. All in the room were shocked and to be honest frightened. They each gave each other solemn looks. The last war took so much from so many. But Remus was pissed off. He exploded to his feet. “HOW COULD YOU!!!” Remus shouted. Moody prepared to intervene. But Bones shot him a look. Moody stayed at the ready just in case it was needed. “My dear Remus.” Peter taunted. “Always so afraid of the wolf. You were always so smart and careful. Scared of the beast that you are. You should have taken the Dark Lord up on his offer. He would have made you king among wolves. The Dark Lord rewards his faithful servants. And really Remus what would you have me do? He is the Dark Lord. He will reign over all of us. His loyal servants at his side.” “I! WOULD! HAVE! DIED! YOU SON OF A BITCH! DIED RATHER THAN BETRAY MY FRIENDS!” Remus attempted to gain control of his emotions. The wolf was coming closer to the surface. “You were our friend. Our brother in all but blood. How could you Peter? We loved you. We...” and then Remus lost his emotions. The pain still so raw. That a member of the Marauders could cause such a betrayal amongst themselves. Now he knew. He understood it now what his father had told him long ago. That betrayal is worse than death. Amelia took a look at the shaking Remus and made her decision. “Peter Pettigrew. You are hereby remanded into the custody of the Ministry of Magic until a trial in two days time. Auror Jones. Escort the prisoner to an appropriate cell, and be sure to account for his ability to transform.” After Pettigrew was led from the room she turned to Remus. “Remus?” She said gently. Remus looked up at her with tears in his amber eyes. “We trusted him. He was like family. And he betrayed us.” “I know this hurts Mr. Lupin, but in my official capacity, I must remain neutral. Minister Fudge. May I presume that a full Wizengamot will be convened to hear of Black’s innocence?” Amelia raised an eyebrow at the Minister who was clearly stalling a response. Fudge sputtered. “This. This...this could destabilize the Ministry! You have no idea what you are asking!” Fudge nearly screamed. Alastor put a hand on Remus’ shoulder in an attempt to calm him as he heard him growl. Madame Longbottom was not pleased either and stood to her feet immediately.“Either you call a full emergency meeting, or I will invoke The Right of Merlin!” Lady Longbottom always stood with all of the poise of a Lady of an Ancient and Noble house. As old fashioned as the British magical society was, sometimes the women were known to be far more ruthless. “And I will second that motion. Trust me when I say Cornelius, you do not want that to happen.” Lord Greengrass stood side by side with Lady Longbottom with a wild stare at the Minister and an even more devious smile on his face. “Consider this Minister. Even the Pureblood ‘traditional’ houses would consider this a future precedent when this comes to light. Choose wisely.” Lord Greengrass said sternly. Fudge knew when he was out maneuvered. The two of them held an alliance of the neutral and light families that, could become a serious problem to his career. He went into politics mode quickly. “Very well Augusta it shall be done. In two days time there will be a trial for Peter Pettigrew, and Sirius Black. The Kiss on Sight order will be removed immediately. Mr. Lupin, can you get word to Mr. Black to turn himself in to the DMLE?” Fudged asked. Lupin stood with a grin and cast a patronus. “Sirius. Doggy Playhouse now if you please. No time for twenty questions. And bring Kevin.” He sent it off knowing Sirius would get himself presentable for formal company if Kevin was needed. Knowing Sirius, he was probably naked at the moment. Fudge made a hasty exit as soon as formalities permitted. “Madame Bones. I request that Mr. Moody and yourself accompany me and please bring the Veritaserum, as he insists on it. He is even willing to take a wand oath on his life and magic. He wants this nightmare behind him.” Lupin said. The two Aurors looked at each other and agreed. Wands at the ready. According to the school of Moody, one could never be too careful. He handed them each a piece of parchment as they went to the floo. Amelia called out “176 Willson drive London” She dropped the floo powder and was gone in a swirl of green. She emerged at the other side, and immediately had her wand at the ready. Followed by Remus, and then Moody also at the ready. They were greeted by a female house elf, who jumped around so much it was possible she had consumed an entire tin of sugar. She was dressed in a white blouse with blue flower trim around the neck line, and a matching blue pinafore. “Master Remmy! You is back!” She jumped in excitement hopping from one leg to the next. “Yes Poppy I have returned. But only for a few minutes.” “But Master Remmy, I’s baked the chocolate muffins you said you liked.” She looked up at Remus with watering eyes and could sense his resolve. Then she hung her head so low it nearly touched the ground. “Master Remmy do not be liking Poppy’s chocolate muffins?” And then she proceeded to wail. Remus intercepted her when she went to ram her head into the wall. “Poppy your chocolate muffins are amazing. I especially liked the chocolate filling. However” He gestured to Madame Bones and Alastor. “These people are hear to help Sirius gain his freedom. We cannot stay here long enough to try them.” He tried to let her down easy. Of course this just made her wail harder. Then to the shock of all of the humans in the room, she launched herself into the legs of Alastor “Madeye” Moody. “Master Siri is a good Master. Yous help him Master metal leg?” She poured on the elf version of puppy dog eyes. Madame bones didn’t know whether to interrupt or burst out laughing. Moody glared at Bones before he looked down at the elf. “I will do my best to help Sirius lass. You can count on it.” Alastor, who was not above using everything and every creature to his advantage leaned down close to the elf. “I wouldn’t be against tryin some of those muffins either.” Poppy looked up at Remus with pleading in her eyes. “Poppy.” Remus started. “We are going to the Doggy Playhouse. I would be delighted if you would bring us some of your delicious muffins. But I will need you to seal off the floo to either mine or Sirius’ magical signature when we leave. Can you do that?” “Oh yes Master Remmy sir! I’s can do that.” And then she was gone. “Forgive her. She is even more excitable than a normal house elf, but she is young for an elf. She saw her family massacred. She is the only surviving elf from the tragedy that happened with the Longbottoms.” Remus shook his head. Amelia and Alastor just sighed sadly. The many scars on his face reminded everyone how long he had been in this fight. The Longbottoms truly did suffer a fate worse than death. Remus handed them the new charmed parchments. Poppy would take the muffins first to the Doggy Playhouse then come back to this house and seal it as told. Madame Bones went through the floo first and read the parchment.“The Canine Castle is found at 3984 Ledel Road.” She was gone in a rush of green flames. She landed in a nicer home than the last. Nevertheless, she had her wand at the ready. She was followed by Remus, then Moody. They heard the soft pop of an elf coming to greet them. “Welcome back Master Remmy. Lord Black is expecting you.” The old elf bowed low. Remus just chuckled. “Arned. I told you I am no ones Master. Just call me Remus.” Remus shook his head. “My apologies Master Remus, I’m sorry I’s forgot. This way please.” The old elf gestured for them to follow. Remus just shook his head. The elf led them to the sun room. There before them was Sirius black dressed in formal robes. Clean shaven and looking like the pureblood he was raised to be. You could still see what the years in prison had done to him, but it was less pronounced. Next to him was a tall, well built man in his forties. He stood proud next to Sirius in semi formal blue robes. Amelia guessed a solicitor of some sort. “I thank you for giving me this chance to prove myself Lady Bones.” Sirius walked forward slowly, bowed, and kissed her knuckles. Putting into action all of the lessons of his youth. “You honor me with your presence.” He finished the greeting. He turned to his old mentor. “And Mr. Moody. Always a pleasure.” He shook the man’s hand. “Don’t give me that shit Black. I trained your sorry wet behind the ears ass. Lot of blood sweat and tears there were. Let’s get this over with so I can beg my apologies from ya.” Alastor took the other man’s hand in a firm shake. But then Sirius drew his wand. “What was the first thing you said to me during the one on one testing for stealth training?” Madame Bones trained her wand on Sirius. Remus had his trained on Bones. “Take those blasted muggle shoes off, before we all get killed! Then I proceeded to remind you of why it was called STEALTH training. Gave you and Potter fifty laps that day.” Madeye said with a grin. Moody still had his wand trained on Sirius. “What was your response lad?” Sirius didn’t even blink. “But Moody! They look wicked brilliant with my robes!” Sirius said in a mock whine. He stepped forward and embraced his old mentor. But only for a moment. Moody wasn’t hugger. “I would gather, old man, that since she is with you that she is who she claims to be. You never lost that paranoid streak I presume?” “I got your old man, you little tyke.” Moody put Sirius in a headlock and then released him. “But you know me too well. Constant vigilance I say. Been testing the lass since we first met up today.” Moody said with a crooked grin. Amelia Bones cleared her throat as she lowered her wand. “Gentlemen. If we are done with the male bonding.” She looked between them. “Let’s get this over with.” Madame Bones turned to the other male in the room. “And you are?” She raised an eyebrow. “I am Kevin Forlow. Solicitor for Lord Black.” he said with a bow. “Lord Black is it?” Madame Bones said with a raised eyebrow. She was of course well aware, as was most everyone, the rift that Sirius Black and the rest of the Black family had when he was sorted into Gryffindor. “That is an explanation for another day, as Mr. Forlow is pressed for time. For the record though, I Sirius Orion Black, do swear on my magic and my life, that what I am going to say will be the truth to my knowledge and abilities.” A deep gold color surrounded him. He then smiled. He took a seat near the fire place. Before he tilted his head back a bit he said to his old mentor. “Moody, if you will please?” Remus, and Madame Bones watched as Moody let three drops hit Sirius’ tongue. At seeing the telling glaze of the potion. Madame Bones began the questioning. “State your full name.” “Sirius Orion Black” “What is your occupation?” “I am unemployed at this time?” Moody rolled his eyes. “Your previous occupation Mr. Black.” “I was an Auror.” “Were you the secret keeper for the Potters?” “No.” “If not you than who? And why were we all led to believe that you were?” “Peter Pettigrew was chosen as a decoy. I would be too obvious.” “Were you ever or are you now a follower of Voldemort?” “Never was. Never will be.” Amelia nodded and the antidote was administered. “Mr. Black. You are cleared of all charges. There will be a full hearing in front of the Wizengamot, in two days. It is only a formality. Something that should have been granted to you long ago. A notice will be put in the Evening Prophet very shortly.” Amelia took on a look of sadness to her old colleague. The normally stoic and stern woman looked at him with shame filled eyes. “Sirius...I” Sirius held up a hand towards her. “Amelia. Don’t. You were not to blame. It was hard times then and you had little power. You were always the one to do what is right.” He extended his hand, and she shook it. “Hard times are here again but I want to see that we don’t lose so many this time.” Sirius thought of his long dead brother in all but blood. Sirus looked at Moody. “I know that you had your hands full, old man. I don’t blame you. You are after all so paranoid, that your twirling eye is even scared of you!” Sirius said with a grin and waggle of his eye. Mad eye went to cuff Sirius on the side of his head. “You bastard. Don’t make me have you drop and give me twenty!” Sirius embraced his mentor quickly once again. He turned back to Amelia again. “Now. I want to know how little Suzie is! Is she as outgoing and crazy as her mother was? I want to hear all about her! I hear from Harry she has turned into a nice young lady.” Sirius always knew how to change a mood when people where down in their feelings. The following week was a whirlwind and a lesson in insanity. With the kiss on sight lifted, Sirius made it to the Ministry without any problems. He had his trial and was there when Peter got his trial. The rat squirmed at the looks in the eyes he received from his former best friends. Peter was sentenced to The Kiss, and pushed through The Veil. His old friends watched each step of the way. Silent tears running down their face as they thought of the friends that they had lost and the betrayal by someone they had once considered one of their own, they hugged each other fiercely and wept. They agreed that what was done was done, and now their cub needed them. Apparently that was easier said than done. Sirius was blocked at every turn when it came to the custody of Harry. Apparently it was more important for the boy who lived to be with an upstanding wizarding family rather than just anyone. And by upstanding, Fudge meant rich ones who lined his pockets. Which to be honest, Sirius did not understand. Harry had been living with muggles since he was a one year old. Even in places he thought he had allies, namely Dumbledore, even did not want Sirius to take Harry. He was adamant that Harry was better off, and safer where he was. But Sirius didn’t care. He would fight until his last breath. In the end, he got a compromise...of sorts. He could have Harry, after a psychological evaluation and a complete physical. In typical Sirius Orion Black fashion, he made sure to piss off as many people as possible. “Absolutely. I agree that I should get medical attention. And I am also thankful to the Ministry for taking on all costs for said treatment, along with the 500,000 galleon compensation I just received. After all, it was the Ministry who was responsible for the unjust incarceration of a descendant of a Most Ancient and Noble house.” At this declaration, Fudge nearly fainted. “However. I will seek treatment outside of England, as we all know that those in employ at St. Mungos can have loose lips.” Sirius leaned back in his chair and took great pleasure in making these worthless bastards squirm. He got the sense that most of the problems that he was facing had not to do with Harry the teen, but ‘The Boy Who Lived’. How dare they try to use Harry as some stage prop! Something to bring out when they wanted to garner support for their cause of the month. Fuck no. Not if he could help it. Sirius had a long discussion with Remus about what Remus knew about Harry’s life and the conversation was not pretty. Sirius was insanely pissed off at the ministry for many reasons. But none so much as how they lauded Harry as a savior one minute, and tried to destroy him the next. Remus suspected at the least neglect, at most outright abuse. If what Remus told him of what he knew of his home life is even remotely true, then he needed to do all that he could to help him become the man he was meant to be. Even more frustrating was Dumbledore’s involvement in all of this. Or more precisely, his almost utter lack of involvement of when it mattered the most for Harry. He has been bullied by teachers and students alike. Ridiculed by the public, called an attention seeker by the Minister of magic no less. And now this latest stunt. Who entered him into the tournament and why? None of it made sense. One thing that Sirius knew for certain, was that the time for being on the sidelines was over. His pup needed him. He needed an adult that he could trust on a regular basis. Someone to believe in him, to nurture him. To guide him. Sirius knew that it was going to be a massive undertaking but Harry was worth it. Yes he was his dead best friend’s son, but Harry would not be treated like a mini James. He knew that many in The Order, namely Molly, thought he saw Harry as a replacement for his long dead brother in all but blood, but he didn’t. He had a made a promise to Lilly and James, that if something were to happen to them that Sirius would raise their son with honor and dignity. Lilly actually acquiesced to letting him let out his inner prankster. But Harry was not to become a bully. Harry was explosive at times and painfully shy at others. He seemed to want to please those around him. Harry would come into his own. He would become the man he was meant to be. Sirius made arrangements with professor McGonagall to floo to Hogwarts to speak with Harry later that day. ******** Albus Dumbledore was not a happy wizard. Sirius Black was on his way to Hogwarts and it put Albus on edge. First and foremost Sirius was a Black. He knew Sirius never subscribed to that mad woman posing as a mother’s beliefs but he was a Black nonetheless. But old prejudices aside, he was worried about Harry and Black's influence on him. No matter what anyone could say, he really did care for the boy. He had met him a few times as a baby. He would love to spend time just playing with Harry. Listening to him making cute baby gurgles. Harry was a powerful wizard even as an infant. He transfigured one of his nappies into a puppet of a pony and sent it racing around the room. Lilly was horrified, but James was doubled over in laughter. James and Lilly. How could he have been so wrong? He was so sure that the plan was perfect! But to his everlasting shame and regret he was wrong. As he reached for a lemon drop he knew that the pangs of regret would haunt him for the rest of his days. Sirius was due any moment and he knew the conversation would be explosive. At the best of times Sirius’ temper could control him, and with years spent in Azkaban the coming conversation did not bode well for him, but he stood firm in his beliefs. He needed Harry to remain with his aunt. Harry’s safety was paramount. The wards on the house were essential to his survival. It would not do well for the boy to be removed from the place he called home. He must make Sirius believe that. Right at the agreed upon time Sirius Black followed by Remus Lupin emerged from the floo in Albus’ office. Sirius was not an idiot, no matter how many times Remus called him that when he was about to do something “monumentally stupid” as Moony loved to point out. Sirius made a vow to himself to his long dead brother in all but blood, his wife, and to magic. From now on he would put Harry first. He would always act in Harry’s best interest and not his own ego or need for revenge. He had spent time re establishing his occlumency shields, and he was getting a better hold on his emotions but there were days that he still had trouble concentrating. Dumbledore played a close game and he knew that there was something that the old man was not telling the rest of them. Sirius knew this meeting with his godson would not go down very easy, but Harry was worth the fight. “Welcome Sirius. And Remus this is a pleasant surprise I was not expecting you.” Albus shook both men’s hands warmly. “I must say, you are far more punctual than I remember you being in your youth.” Dumbledore chuckled lightly. “I was wondering if we could have a chat before Harry came here to see you.” Dumbledore gestured to the seats in front of his desk. Many people could say whatever they wished about Sirius. However much he disagreed with his family’s pureblood bigoted beliefs, however much he joked and loved to be the life of the party, Sirius was indeed a Black. He may have hated his family’s party line, but he was taught to read people, and at this moment he could read behind this man’s civility. This man wanted something that Sirius was not willing to give up...Harry’s happiness. “Of course Albus.” Sirius said as he made to have a seat in front of the headmaster and Remus followed suit next to him. Sirius was still not happy with the Headmaster because of his interference with Sirius’ custody efforts of Harry. Not to mention never getting him a trial after all that he had done for The Order. “Sirius. I must insist that Harry remain with his relatives for the summers that he is not in school. There are many protections on the house on Privet Drive that help to shield Harry from those who would seek to do him harm.” Dumbledore looked at Sirius dead on. “He is safest there.” Sirius didn’t know whether to cast Fiendfyre at the old man or laugh hysterically. He called upon all the training he had shied away from as a child and teenager and took up the mantle of Lord Black. “There appears to be a misunderstanding Headmaster Dumbledore. You are under the impression that you have a say as to where Harry must live. Tell me Headmaster, what in your capacity as Headmaster allows you such liberties?” Sirius made sure to emphasize his title as Headmaster. Dumbledore could honestly say he was taken aback at the tone. “Sirius there are many things which have not come to light yet. Harry’s safety is critical to our survival. Think what you will Sirius, but as Headmaster, I do care for all of my students. But Harry is special. We all know that. I simply want to protect him the best way possible, and for that to happen he must remain behind the wards of his Aunt’s home.” Dumbledore sat back and rubbed his temples. He felt every bit his age at times like these. Sirius looked at Dumbledore in deep consideration. His face a complete mask hiding his true emotions. He sat back in his chair and steepled his fingers in front of his chest while resting his elbows on the arm rests. “What has come to light Albus? Aside from some prophesy that is.” Sirius had known about the prophecy from James. He and Lily had not known what it said. Only that it involved Harry and that the family was in danger. Albus rose his brows slowly. “You know of the prophecy?” Sirius almost rolled his eyes. He wanted to scream ‘James was my best friend you barmy old codger!’ “I know of a prophecy. James was not given the specifics apparently. He was told that too much information getting out could be deadly. He knew only that it was real and that they should go into hiding. We see how well that turned out.” Sirius deadpanned. “Sirius I understand your frustrations, I truly do, but you must see reason my dear boy. We must think of Harry’s safety, and not your own...” Sirius stood quickly with all of the grace and majesty he could muster given the fact that he was livid beyond belief. He placed his hands on the headmaster’s desk, raised his occlumency shields, and stared the Headmaster down. “Albus I have learned the lessons of my youth. From now on the only thing that matters to me now is the safety AND happiness of my godson.” He stood with his back straight. Remus sat there in a mixture of pride and amusement. It would seem that his best friend was finally taking some responsibility for Harry’s life and by extension his life, as he should have done all of those years ago. He knew Sirius would always have some of that overgrown kid in him, but for now he was glad to see that he was trying to learn a balance. But even Remus had to admit that Sirius needed help. He could see the lost, haunted looks that plagued him from his years in Azkaban when he thought no one was looking. But he knew for right now he could hold it together. For Harry. That seemed to be a mantra as of late. It was at that point the door to the office opened. Sirius saw it and Remus could smell it as well as see it. Despair. Pure despair and raw terror. Sirius, without a word, opened his arms and Harry rushed to him.

Remus polował. Ukryty w cholernym mugolskim barze wszystkich miejsc. Jego piaskowobrązowe włosy zniknęły i zamieniono je na gładkie czarne warkocze. Dodał 40 funtów do swojej zwykle wychudzonej sylwetki. Ukryte były również jego blizny, dowód jego stanu. Nosił ciemnoniebieskie dżinsy i biały guzik z czarnymi mokasynami, które uzupełniały prosty wygląd. Tylko mały maniakalny błysk w złotych oczach dawał jakąkolwiek wskazówkę, że coś jest nie tak. Czekał na tę chwilę już ponad dekadę. Potrzeba sprowadzenia piekła na odpowiedzialnych za śmierć jednego z jego najlepszych przyjaciół i jego żony była silna w jego duszy. Remus zawsze był pewien, że na początku się mylili. Syriusz, którego znał i kiedyś myślał, że jest zakochany, nie zrobiłby tak nikczemnej rzeczy, jak zdradzenie Potterów ... prawda? I pod koniec roku nauczania DADA znał prawdę. Teraz zdrajca miał zostać postawiony przed sądem. Wilk w Remusie krzyczał o krew drugiego człowieka. Zniszczył swoją paczkę i za to nie było wybaczenia. Niech będzie cholerne prawo! Czarodziej z Remusa wiedział, że dzięki żywemu Pettigrewowi niektóre z okropnych wydarzeń z przeszłości mogą zacząć się leczyć. Chciałby odzyskać część swojej rodziny. Jego paczka. Syriusz i Harry. Złupić. Remus znał wygląd wykorzystywanego dziecka. Dużo podróżował, szukając pracy bez końca. Widział okropności, które ludzkość może sobie nawzajem wyrządzić.Nie były to jednak pierwsze przypadki, gdy osobiście był narażony na wykorzystywanie dzieci. Pierwszy raz był na czwartym roku ... z Syriuszem. ~ FLASHBACK ~ „Cholera James! Mówię ci, że coś jest nie tak! Wracamy od zerwania, a on kuleje, a do cholery płacze, kiedy klepiemy go po plecach! - krzyknął Remus „Nie widzę żadnego bezwładnego Remusa. O co ci chodzi? To znaczy widziałem, jak skrzywił się w pociągu, kiedy klepnąłeś go po plecach i zapytałeś o jego wakacje. Ale może bolało go granie w quidditcha czy coś w tym rodzaju. James zaoferował. „Nie, mówię ci, że coś ukrywa. Widzisz ubrania, które ma na sobie. To nie jest Syriusz! Remus potrząsnął głową, gdy jego kudłate włosy machały się na boki. Nie był jeszcze gotowy, by dowiedzieć się o jego futrzanym problemie. Czuł cierpienie, smutek i ból. Nawet gdy ktoś próbował to ukryć. "Popatrz. Pete dostał szlaban u McGonagall ... znowu. Przysięgam! Jak dostałeś szlaban pierwszej nocy z powrotem ... nieważne. Spytajmy go, zanim Pete wróci. Wiesz, jak się czuje z tymi ważnymi sprawami. - Remus zdecydował, przewracając oczami. Remus zawołał hej, gdy Syriusz wszedł do pokoju i łapał to, czego potrzebował, aby wziąć prysznic. Remus rzucił czasopismo, które sfałszował, i podszedł do swojego przyjaciela. Syriusz spójrz na mnie.Co Ci się stało? Byłeś nerwowy, cichy i ... dobry Merlinie, co masz na sobie? Wyglądasz jak zakonnica z długimi rękawami w akademikach. Reszta twojej szkolnej garderoby jest niesamowicie nudna. Pochodzi ode mnie, że coś mówi. Zmieniłeś Łapa. Co się, do cholery, dzieje? - zapytał Remus, widząc Jamesa idącego obok niego. „To nic w porządku, po prostu ... gra wymknęła się spod kontroli.” Syriusz wznowił swój spacer do prysznica. Nie zaszedł daleko. „Jesteś jednym z moich najlepszych przyjaciół. Proszę. Jeśli coś jest nie tak, prosimy o informację. Nie będziemy cię oceniać. Może pomożemy. - powiedział cicho James. Syriusz westchnął. „Spójrz, to nic wielkiego, OK. Moi rodzice ... oni po prostu ... czasem się wściekają. Nie jestem najlepszym synem i ... - urwał. „Syriuszu. Czy oni ... biją cię? - zapytał ostrożnie Remus. Syriusz ze smutkiem skinął głową. „Czasami Remmy. Ale dam sobie radę. Mój ojciec „po prostu próbuje uczynić ze mnie mężczyznę jeszcze bardziej, odkąd zostałem Gryfonem”. Nie zawracaj sobie głowy profesorem. Nie uwierzą mi. Próbowałem. Mój ojciec już regularnie wysyła im list o tym, jak uwielbiam testować sztuczki do quidditcha na wakacjach. Obawiam się, że to, co mówi Orion Black, to prawo. Syriusz lekko zwiesił głowę i odszedł. „No cóż, Siri. Mógłbym użyć mojego płaszcza, by nabrać mikstury przeciwbólowe ze starego Sluggy.Doprowadzimy cię jak deszcz! ”Wykrzyknął James. „I jestem pewną ręką w zaklęciach leczących, jeśli sam to powiem. Jedno pęknięcie o tym, że jestem świstem, a ja zmienię twoje brwi na zielono, dupku. Remus mrugnął do niego, gdy zaczął leczyć rozległe rany. Syriusz wiedział, że Remus i James starali się go uratować tak mocno, jak tylko mogli. Nie chciał ich litości. Podziękował cokolwiek bóstwu, które udało mu się znaleźć najlepszych przyjaciół na ziemi. ~ Zakończ flashback ~ Nawet teraz sama myśl o Harrym doprowadza wilka do szału. Dzieci są chronione w zdrowym opakowaniu. Pojęcie znęcania się nad dzieckiem było obce. Przy okazji, kiedy to się stało, sprawca został potraktowany szybko ... i boleśnie brutalnie. To był paskudny interes. Po cichu popijał piwo i dyskretnie obserwował swoją ofiarę. Peter nawet się nie zmienił, gruby, tchórzliwy drań. W tej chwili próbował nieszczęśliwie porozmawiać z piękną młodą kobietą. Nigdy nie był dobry w rozmawianiu z damami. Remus skończył piwo, rzucił mugolskie pieniądze na stół i skierował się do drzwi, obserwując, jak Peter ustawia zakładkę i kieruje się do toalety. Stał na zewnątrz udając, że pali papierosa. Nienawidził tych pieprzonych rzeczy. Pachniały i smakowały okropnie. Patrzył, jak Peter wychodzi i idzie przez tłum. Remus nie miał problemu z obserwowaniem tego idioty, gdy gasił papierosa.Wilkołaki zmysły wydają się być w ten sposób niesamowite. W rezultacie Remus mógł z łatwością za nim podążać. Peter skręcił w zaułek i to było wszystko, czego potrzebował Remus. „Witaj stary przyjacielu?” Remus splunął, chwytając Petera za gardło i pchając go na ścianę. Peter wyciągnął różdżkę, ale był znacznie wolniejszy niż rozbrajające i wiążące zaklęcie, które rzucił na niego Remus. Remus stanął nad Pettigrew i rzucił uroki. Oczy Piotra rozszerzyły się komicznie. Remus złapał Petera i szybko świstoklikiem wyszedł z zaułka i do chaty na północy, którą wykorzystywał jako bazę operacyjną, wraz z Peterem. Będąc w domku, Remus znów ogłuszył Petera za rozsądek i chichot. Następnie użył zaklęcia, aby zmienić Piotra w swoją animagiczną formę. Następnie związał małą bestię w tej formie i umieścił go w magicznie związanej klatce, aby nie mógł uciec. Następnie włożył klatkę do swojej sypialni, zamknął drzwi i okna i chronił jednymi z najsilniejszych barier, jakie znał. Kiedy to zrobiono, natychmiast poszedł do szafki, w której trzymał alkohol, i wziął butelkę rumu. Nigdy nie był tak podekscytowany whisky ognistej. Smakowało mu to jak gówno, ale przypuszczał, że dla każdego własnego. Remus opuścił szklankę i wypił prosto z butelki. Poszedł do małego salonu i wyjął magiczne zdjęcie swoich starych przyjaciół. Uśmiechnięta Lily trzymająca Harry'ego. James, Syriusz i Remus stali wokół niej ze śmiechem.Zawsze zastanawiał się, dlaczego Peter odrzucił zaproszenie na kolację tej nocy. Po raz pierwszy wszyscy mieli taki sam czas na spotkanie. Teraz znał prawdę o ich tak zwanym najlepszym przyjacielu. Wciąż wstydził Remusa, że ​​myślał, że Syriusz jest winny. Powinien był wiedzieć. Byli najlepszymi przyjaciółmi! Nigdy nie był tak blisko z Piotrem. Jasne, że kochał Piotra jak brat, ale zawsze był najbliżej Syriusza. Byli nawet kochankami, gdy byli młodsi. Zakończyli to wzajemnie, gdy zdali sobie sprawę, że będą najlepszymi przyjaciółmi, a co ważniejsze rodziną. Remus nie żałował, że kilka razy dzielił łóżko z Syriuszem, ale prawdę mówiąc, on i Syriusz byli tylko przyjaciółmi, a Lunatyk zgodził się całkowicie. Znów spojrzał na zdjęcia swoich starych przyjaciół. On naprawiałby wszystko; albo przynajmniej postaraj się pomóc w naprawie. Był to winien swoim znajomym i Harry'emu. Dumbledore przekonał go przed laty, że Remus najlepiej pozostawać w cieniu. Że Harry był szczęśliwy i bezpieczny tam, gdzie był. Ale Remus nie mógł już przymknąć oka na prawdę, ślepo podążając za Dumbledorem. Syriusz nie wytrzyma długo. Jego duch był tak załamany, że musiał pozostać w domu, którego tak bardzo nienawidzi. Zaproponował, że go tu sprowadzi, ale Dumbledore powiedział, że tak będzie najlepiej. Chrabąszcz. Nie mógł powstrzymać tego przygryzającego uczucia, że ​​Dumbledore nie zawsze miał rację.Czuł, że mężczyzna nie ma złych zamiarów, ale rzeczy nie były tak proste jak „Większe dobro”. Ale to problem na inny dzień. Na razie miał szczura, a jego ostatni najlepszy przyjaciel otrzymał pomoc, której potrzebował. Syriusz postawił dobrą fasadę, ale wilk mógł stwierdzić, że lata zamknięte jak zwierzę, ucieczka i dalsze życie w biegu zbiera żniwo dla niegdyś stoickiego, hałaśliwego i nieco aroganckiego mężczyzny, którym był kiedyś jego przyjaciel. Jego ochronna, jeśli nie niewielka zaborczość Harry'ego, zawsze tam była. Nawet gdy Harry był dzieckiem. James żartował, że Syriusz był trochę szalony, jeśli chodzi o ochronę Harry'ego. Jego przyjaciel wciąż był pełen poczucia winy za swoje czyny tej nocy. Oddał Harry'ego Hagridowi, by poszedł i ścigał drania szczura i najprawdopodobniej go zabił, pomyślał szczerze Remus. Był nieostrożny, co kosztowało go wolność i kosztowało Harry'ego szansę na szczęśliwy dom. Złupić. Remus miał podejrzenia co do życia Harry'ego w domu. Harry był czasem nieśmiały, a innym razem zaatakowany. Był glamour, kiedy myślał, że nikt nie patrzy. Co on ukrywał? Jego wilk był niespokojny, kiedy był blisko Harry'ego. Wilk wiedział, że coś jest nie tak z jego szczeniakiem. Miał tę stałą potrzebę ochrony bardziej niż normalnie. Człowiek, którym był Remus, uwierzył w to, co powiedział mu dyrektor.Harry był bezpieczny, kochany również, ale mężczyzna i bestia nie mogli pogodzić tego, co oboje widzieli. Harry był całkowicie za mały, by pochodzić od wysokiego ojca i matki wyższej niż przeciętna. Może to być ukryta cecha, jak sugerował Albus, ale na uczcie powitalnej w trzecim roku Harry'ego Remus obserwował go. Harry ledwo zjadł z talerza, zanim wyglądał na prawie chorego. To nie miało sensu. Prawda wpatrywała się w niego, ale szczerze mówiąc, wiedział, że nikt mu nie uwierzy. W końcu był wilkołakiem i jeśli złoży skargę, będzie miał szczęście opuścić Ministerstwo przy życiu. Nie wspominając już o tym, że Harry jest atakowany na wielu frontach, aby jego życie stało się jeszcze gorszym piekłem. A potem farsa, która była turniejem, w którym brał udział młode. Mógł umrzeć! Prawie to zrobił, ale duchy Cedrica i jego rodziców dały mu rozrywkę potrzebną do ucieczki. Harry był emocjonalnie zmiażdżony. Jego duch był tak złamany, że serce Syriusza i Remusa rozpadło się na milion kawałków. Syriusz musiał zdobyć Harry'ego. Musiał wdychać swój zapach i dać mu do zrozumienia, że ​​Łapa był tam dla niego. Jutro zamierzał skontaktować się z Amelią Bones pod pozorem zapytania jej opinii o tym, co według niej potrzebuje działu Aurorów w zakresie nowych rekrutów. To, co DMLE uważało za cenne umiejętności, aby oderwać się od Hogwartu. To była tylko połowa prawdy. Chciał, aby jej wkład w nowy podręcznik, który pisał dla DADA w przyszłości.Remus wolałby uczyć, ale bycie wilkołakiem utrudniało stałą pracę w świecie czarodziejów. Remus wziął kolejną łyk bursztynowego płynu i skierował się do łóżka. Będzie potrzebował całej swojej siły do ​​wykonania zadania. Remus zbliżył się do biura DMLE ze szczurem schowanym w kieszeni. Czas na sprawiedliwość. A jeśli był ze sobą szczery, był zbyt bliski zabicia swojego starego przyjaciela zimną krwią, niż miał ochotę przyznać. Został zaprowadzony do biura Bones przez jej asystentkę, która poinformowała go, że na niego czekają. Po kilku pukaniach otworzył drzwi i zobaczył, jak Moody rozmawia z Madame Bones, czekając na jego przybycie. „Panie Lupin. Miło cię poznać. Dziękuję za zainteresowanie tym działem. Madame Bones uścisnęła mu dłoń i uśmiechnęła się ciepło, gdy gestem nakazał mu iść za nią. Była atrakcyjną czarownicą o lekko siwiejących rudych włosach zapiętych w schludny kok. Poszedł za nią do, jak się domyślał, jej biura. „I wierzę, że znasz Alastora? - wskazała na Moody'ego i dwaj mężczyźni uścisnęli sobie ręce. Magiczne oko Alastora skupiające się na kieszeni Remusa. „Cieszę się, że doszedłeś do siebie po trudach?” Na dziwne spojrzenie Moody'ego, a także dla mężczyzny o magicznym przewrotnym oku, Remus uśmiechnął się „Harry powiedział mi”. Sękata ręka Allastora ścisnęła Remusa.„Gdybym kiedykolwiek cholernie zgłosił się do nauczania, ktoś mnie ogłuszył i sprawdził, czy nie ma wieloskładnika! Jestem nauczycielem Hogwartu? Szaleństwo, mówię wam! Szaleństwo walnął pięścią w biurko. Amelia potrząsnęła głową na swojego byłego kolegę. Odwróciła się do Remusa. „Muszę powiedzieć, że spotkanie z tobą jest przyjemnością.” Westchnęła ciężko. „Zbyt długo dział ten cierpiał z powodu rekrutów poniżej standardu. Potrzebny jest kompleksowy zarys tego, czego się oczekuje. Obawiam się jednak, że w ostatnich latach edukacja w Hogwarcie nie jest tym, czym powinna być, jeśli chodzi o niektóre przedmioty. Chociaż Alastor jest nieco ... fanatyczny, był doskonałym aurorem i trenerem aurorów. Kiedy znów będzie jasne, że znów będzie konsultantem w dziale, będzie atutem. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, jeśli zostanie. ” „Mówiłem, że mam się dobrze, mamo. Jeszcze kilka dni i będę miał rację jak deszcz. Dlaczego ty i ten tak zwany Mediwitch upieracie się, aby traktować mnie jak osobę niepełnosprawną, jest poza mną. Moody warknął. Remus nic na to nie poradził i zachichotał. „Madame Bones”. „Zadzwoń do mnie Amelia” „W takim razie moja pani, proszę, zadzwoń do mnie Remus. Nie mam absolutnie żadnego problemu, jeśli Alastor zostanie. W rzeczywistości może być naprawdę atutem.Obawiam się, że powodem tego spotkania jest częściowe oszustwo. Remus zauważył, że Moody zajął pozycję obronną przy drzwiach. Nie dotarła na to stanowisko, będąc nieprzygotowana. Jej różdżka była w gotowości, zanim jeszcze dokończył zdanie. „Czy to tak?” Wyszarpnęła „Wybacz mi milady, ale to kwestia najwyższej wagi. Nadal jednak chcę, abyś napisał coś do podręcznika, który piszę. Najbardziej pomocne byłoby doświadczenie kogoś, kto był na pierwszej linii frontu. Amelia rozluźniła trochę napięcia, ale ani ona, ani Moody nie opuścili różdżek. „Sięgnę do kieszeni. Kieszeń, którą jestem pewien, że Alastor już domyślił się zawartości. Remus powoli włożył rękę do prawej wewnętrznej kieszeni szaty i wyciągnął coś, co Amelii wyglądało jak martwy szczur. „Madame Bones, tutaj Peter Pettigrew”. Amelia zbladła „Pettigrew nie żyje. Czarny go zabił! „Nie, milady, nie zrobił. Peter jest animagiem, podobnie jak dwóch innych Huncwotów. Tak nazywała się nasza mała grupa przyjaciół w szkole. Syriusz, James, Peter i ja. Stali się animagami, aby ... dotrzymywać mi towarzystwa w określonych porach miesiąca. James był jeleniem, Syriusz był psem, Peter był szczurem. - Remus powiedział nieco ostrożnie. „Remus, jestem świadomy twojego stanu.Nie mam takiego samego zdania na temat wilkołaków, jak reszta ministerstwa. W rzeczywistości moja siostrzenica wierzyła, że ​​jesteś najlepszym nauczycielem DADA, jaki miała, odkąd została studentką w Hogwarcie. Amelia mówiła prawdę. Uważała, że ​​wykluczenie czarodziejów z ich społeczeństwa jest szkodą i, szczerze mówiąc, na dłuższą metę może spowodować więcej problemów. Odchrząknęła. - Wracając do Pettigrew i dlaczego mam wierzyć, że on żyje? - powiedziała niecierpliwie. „Tak, oczywiście.” Remus odetchnął, nie wiedząc, że wstrzymuje. W ubiegłym roku Pettigrew wyznał Harry'emu i mnie, że zdradził Jamesa i Lily. Stał się tajnym strażnikiem, a nie Syriuszem. Remus pominął, że Syriusz też tam był. Nie ma sensu wpakowywać się w większe kłopoty, niż zapewne już był. - Mówisz mi. Że Peter Pettigrew jest tutaj w moim biurze ... jako oszołomiony szczur? Amelia wyglądała na bardziej zaniepokojoną. Następnie przełączyła się w tryb Aurora. Szczura usunięto z klatki i umieszczono na ziemi. Rzucono na niego zaklęcie, by przywrócić animaga do jego ludzkiego stanu. Potem, po tym, jak się przemienił, rzucono na niego kolejne zaklęcie, by zachować go w ludzkiej postaci, został powstrzymany przez mankiety i łańcuchy tłumiące magię. Wysłano wiadomość do ministra magii na nadzwyczajne spotkanie. Amelia wysłała także dwóch kolejnych aurorów.Następnie wysłała wiadomość do Lady Longbottom, o której wiedziała, że ​​jest w budynku, a także do Lorda Greengrassa. Jedna była rodziną neutralną, druga była dobrze znaną lekką rodziną. Chciała silnej obecności na wypadek, gdyby coś poszło nie tak. „Madame Bones. Powinieneś także wiedzieć, że Syriusz nigdy nie otrzymał procesu. „CO !!!” Amelia zerwała się z krzesła i wpatrywała w nieruchomego Remusa. Remus spojrzał na Amelię szeroko otwartymi oczami. Wilkołak mógł w tym momencie przyznać, że trochę się bał zwykłej kobiety. Wzięła kilka oddechów, żeby się uspokoić. „Co masz na myśli, panie Lupin, że syn starożytnego i szlachetnego domu nigdy nie otrzymał procesu? Jest pewne pytanie, czy matka go wypiera, ale sama jego służba w Ministerstwie powinna była zagwarantować pełny proces. Remus wyprostował się na krześle. „Został uznany za winnego na miejscu i umieszczony w Azkabanie. Nie było dla niego procesu. Został tam zgniły bez żadnej nadziei, że ujrzy światło wolności. ” Amelia czuła ból lupina w głębokich falach, ale miała zadanie do wykonania. Zaczęła wydawać rozkazy swojemu asystentowi, którego wezwała do pokoju, aby zdobyć wszystko, co mogła, na temat szczegółów dotyczących uwięzienia Blacka. Gdy to zrobiła, Lord Greengrass i Lady Longbottom weszli do pokoju. Lord Greengrass był wysokim mężczyzną po czterdziestce i był władczy.Ale tym, który mógł zatrzymać pokój w kontakcie, była Lady Longbottom. Powszechnie wiadomo, że nie przekroczyłeś budzącej grozę kobiety. Amelia ukłoniła się swoim współczesnym: „Przepraszam za nagłą prośbę o spotkanie, ale wiąże się to z kwestią starożytnych domów. Teraz czekamy na ministra. Gdy skończyła zdanie, ruszył Korneliusz Knot. Amelia zawsze zastanawiała się, w jaki sposób ktoś taki… gnojek może wyglądać tak zadowolony z siebie. Miał na sobie ten okropny brązowy melonik. Wraz z pasującymi brązowymi szatami. „Amelia, jakie jest znaczenie tego wezwania? Ponieważ w Hogwarcie wszystko się dzieje, w tej chwili jest zbyt wiele pożarów, by zgasić. Nie zadał sobie trudu, by rzucić okiem na Moody'ego lub Lupina. Nie zauważył też dwóch pozostałych członków Wizengamot siedzących w kącie. "Minister. Jesteś tutaj, by być świadkiem możliwej korekty poronienia sprawiedliwości. Amelia poinstruowała aurorów, by ruszyli oskarżonego do przodu. „A kto to jest?” Powiedział Knot z całą arogancją polityka. „Może to być Peter Pettigrew.” Amelia powiedziała z przekonaniem. „Czy byłeś świadomy ministrze, że Black nigdy nie był sądzony przez poprzednią administrację?” Knot wyglądał, jakby połknął żywą złotą rybkę. To nie mogło się dziać! Jego umysł krzyczał na niego w pełnym panice trybie.Członek jednego ze starożytnych domów był więziony od ponad 12 lat! I na tym nie ma procesu! Dodaj do tego wszystkie dzikie roszczenia Voldemorta, a ministerstwo zostanie zniszczone. Chłopiec. Chłopiec Potter próbował mu powiedzieć. Wydawało mu się, że chłopiec został oszukany. Ale ... co jeśli dziecko mówiłoby prawdę? Drodzy bogowie! Nie byli na to gotowi! Knot jako wytrawny polityk próbował uratować twarz. „Zakładam, że przesłuchałeś go Madame Bones?” Knot powiedział tonem faktycznym. Mógł to naprawić, był pewien. Madame Bones uniosła elegancko brew i stwierdziła: „Nie ma pastora. Chciałem to zrobić w twojej obecności. Aha, a skoro jeszcze nie poznałeś Lorda Greengrassa i Lady Longbottom ... Amelia wskazała w ich stronę. Minister Knot odwrócił się gwałtownie i pochylił głowę. „Mój błąd, Lady Longbottom, lord Greengrass. Nie wiedziałem o twojej obecności. - Oczywiście. - Przerażająca kobieta skinęła mu głową. Spojrzała na Amelię. „Lady Bones, gdybyśmy mogli zacząć?” Zapytała uprzejmie. „Oczywiście Madame Longbottom. Auror Jones, proszę ożywić zatrzymanego i podać surowicę. - powiedziała Amelia. Auror, który wyglądał na dwudziestolatek z krótko przyciętymi brązowymi włosami, postąpił zgodnie z instrukcjami. Amelia zaczęła od pytania: „Dla przypomnienia podaj swoje imię.„Peter Jordan Pettigrew” „Do jakiego domu zostałeś przydzielony w pierwszym roku?” „Gryffindor” Pettigrew stwierdził błyszczącymi oczami. Auror Jones skinął głową swojemu szefowi. „Gdzie byłeś śmierciożercą?” "Tak" „Czy stałeś się jednym z własnej wolnej woli? Jeśli tak, to dlaczego? "Tak. Czarny Pan obiecał mi moc. I uznanie. Coś, czego nie miałem. Remus zerwał się na nogi i ruszył w stronę Petera. Alastor złapał Remusa i rzucił go na swoje miejsce. Następnie wycelował w niego różdżką. „Wiem, że byli twoimi przyjaciółmi, ale nie każ mi cię skrzywdzić, chłopcze.” Remus wpatrywał się w Alastora, a potem skinął głową. Alastor cofnął się o kilka kroków, ale pozostał gotowy. „Czy byłeś tajnym opiekunem Potterów?” „Tak”. Knot zbladł na to odkrycie. Miał niewielką nadzieję, ale teraz… „Czy mówiłeś, że wiesz, gdzie są Potterowie?” „Tak” Nikt nie przeoczył warknięcia Remusa. Moody podniósł różdżkę na wypadek, gdyby potrzebna była potrzeba ogłuszenia Remusa. „Jak udało ci się wrobić Syriusza Blacka?” „Po tym, jak zostałem osaczony, odciąłem palec. Krzyknąłem, że Black zabił Lily i Jamesa.Rzuciłem zaklęcie wybuchowe w budynek, w którym byliśmy, i zszedłem kanałem jak szczur. „Czy ten, którego nie wolno wymieniać, wrócił?” "Tak. Pomogłem sprowadzić mojego mistrza z powrotem przez rytuał z udziałem chłopca Pottera. Teraz ma znowu ciało. Przybywa po was wszystkich. Po tym dała znak antidotum. Wszyscy w pokoju byli zszokowani i szczerze mówiąc wystraszeni. Obaj rzucili sobie uroczyste spojrzenia. Ostatnia wojna zabrała tak wiele. Ale Remus był wkurzony. Wybuchł na nogi. „W JAKI SPOSÓB MOŻESZ !!!” krzyknął Remus. Moody przygotował się do interwencji. Ale Bones rzucił mu spojrzenie. Moody pozostał gotowy, na wypadek, gdyby był potrzebny. „Mój drogi Remusie.” Peter drwił. „Zawsze tak boję się wilka. Zawsze byłeś taki mądry i ostrożny. Boisz się bestii, którą jesteś. Powinieneś był wziąć Czarnego Pana z jego oferty. Uczyniłby cię królem wśród wilków. Czarny Pan nagradza swoich wiernych sług. I naprawdę Remus, co chciałbyś, żebym zrobił? On jest Czarnym Panem. Będzie panował nad nami wszystkimi. Jego lojalni słudzy u jego boku. ” "JA! BY! MIEĆ! ZMARŁY! Jesteś sukinsynem! ZMARŁO RZECZY NIŻ POCHODZI MÓJ PRZYJACIELE! Remus próbował przejąć kontrolę nad swoimi emocjami. Wilk zbliżał się do powierzchni. „Byłeś naszym przyjacielem. Nasz brat we wszystkim oprócz krwi. Jak mogłeś Peter? Kochaliśmy cięMy ... ”, a potem Remus stracił emocje. Ból wciąż jest tak surowy. Że członek Huncwotów może spowodować między sobą taką zdradę. Teraz wiedział. Teraz zrozumiał to, co powiedział mu dawno temu jego ojciec. Ta zdrada jest gorsza niż śmierć. Amelia spojrzała na drżącego Remusa i podjęła decyzję. „Peter Pettigrew. Jesteś aresztowany pod nadzorem Ministerstwa Magii do czasu procesu za dwa dni. Auror Jones. Odprowadź więźnia do odpowiedniej celi i pamiętaj o jego zdolności do transformacji. Po tym, jak Pettigrew wyprowadzono z pokoju, zwróciła się do Remusa. „Remus?” Powiedziała łagodnie. Remus spojrzał na nią ze łzami w swoich bursztynowych oczach. „Ufaliśmy mu. Był jak rodzina. I nas zdradził. ” „Wiem, że to boli pana Lupina, ale jako urzędnik muszę pozostać neutralny. Minister Knot Czy mogę założyć, że zwołany zostanie pełny Wizengamot, aby usłyszeć o niewinności Blacka? Amelia uniosła brew, patrząc na ministra, który wyraźnie zwlekał z odpowiedzią. Krówka wyjąkała. "To. To ... to może zdestabilizować Ministerstwo! Nie masz pojęcia, o co pytasz! Knot prawie wrzasnął. Alastor położył dłoń na ramieniu Remusa, próbując go uspokoić, gdy usłyszał, jak warczy.Madame Longbottom też nie była zadowolona i natychmiast wstała: „Albo zwołasz pełne nadzwyczajne spotkanie, albo ja powoływam się na Prawo Merlina!” Lady Longbottom zawsze stała z całą spokojem Pani starożytnego i szlachetnego domu . Choć staromodne, jak brytyjskie magiczne społeczeństwo, czasami kobiety były o wiele bardziej bezwzględne. „I poprę ten ruch. Zaufaj mi, kiedy mówię Korneliuszowi, że nie chcesz, żeby tak się stało. Lord Greengrass stał obok Lady Longbottom z dzikim spojrzeniem na Ministra i jeszcze bardziej przebiegłym uśmiechem na twarzy. „Zastanów się nad tym ministrem. Nawet „tradycyjne” domy Pureblood uważałyby to za precedens w przyszłości, jeśli chodzi o światło. Wybieraj mądrze. - surowo powiedział Lord Greengrass. Knot wiedział, kiedy był manewrowany. Obaj mieli sojusz rodzin neutralnych i lekkich, co mogło stać się poważnym problemem dla jego kariery. Szybko przeszedł do trybu politycznego. „Bardzo dobrze, Augusta, trzeba to zrobić. Za dwa dni będzie proces dla Petera Pettigrew i Syriusza Blacka. Zamówienie Kiss on Sight zostanie natychmiast usunięte. Panie Lupin, czy może pan przekazać panu Blackowi wiadomość o oddaniu się w DMLE? - zapytał Knot. Lupin stał z uśmiechem i rzucił patronusa. „Syriuszu. Doggy Playhouse teraz, jeśli możesz. Nie ma czasu na dwadzieścia pytań.I przyprowadź Kevina. Odesłał go, wiedząc, że Syriusz dostanie się do oficjalnego towarzystwa, jeśli Kevin będzie potrzebny. Znając Syriusza, prawdopodobnie był w tej chwili nagi. Knot pospiesznie opuścił dom, gdy tylko dopuściły go formalności. „Madame Bones. Proszę, aby pan Moody i ty towarzyszyli mi i proszę przynieś Veritaserum, jak nalega na to. Jest nawet skłonny złożyć przysięgę różdżki na swoje życie i magię. Chce tego koszmaru za sobą. - powiedział Lupin. Dwaj aurorzy spojrzeli na siebie i zgodzili się. Różdżki w pogotowiu. Według szkoły Moody'ego nigdy nie można być zbyt ostrożnym. Wręczył im kawałek pergaminu, gdy szli do Fiuu. Amelia zawołała „176 Willson drive London”. Upuściła proszek Fiuu i zniknęła w wirze zieleni. Wyłoniła się po drugiej stronie i natychmiast przygotowała różdżkę. Za nim Remus, a potem Moody również w pogotowiu. Została przywitana przez skrzatkę domową, która skakała tak bardzo, że zjadła całą puszkę cukru. Była ubrana w białą bluzkę z niebieskim kwiatowym wykończeniem wokół linii szyi i pasujący niebieski fartuszek. „Mistrz Remmy! Wróciłeś! Podskoczyła z podniecenia, skacząc z jednej nogi na drugą. „Tak Poppy, wróciłem.Ale tylko przez kilka minut. „Ale mistrzu Remmy, upiekłam czekoladowe babeczki, które podobały ci się lubisz.” Spojrzała na Remusa obojętnym wzrokiem i wyczuła jego determinację. Potem zwiesiła głowę tak nisko, że prawie dotknęła ziemi. „Mistrzyni Remmy nie lubisz czekoladowych babeczek Poppy?” A potem zaczęła płakać. Remus przechwycił ją, gdy poszła wbić głowę w ścianę. „Poppy, twoje czekoladowe babeczki są niesamowite. Szczególnie podobało mi się nadzienie czekoladowe. Jednak ”wskazał na Madame Bones i Alastor. „Ci ludzie słyszą, jak Syriusz może odzyskać wolność. Nie możemy zostać tu wystarczająco długo, by ich wypróbować. Próbował ją łatwo zawieść. Oczywiście to tylko sprawiło, że jęknęła mocniej. Następnie, ku szokowi wszystkich ludzi w pokoju, rzuciła się na nogi Alastora „Madeye” Moody'ego. „Mistrz Siri jest dobrym Mistrzem. Pomóż mu, Mistrzyni, metalowa noga? Wylała na elfią wersję szczeniąt. Madame Bones nie wiedziała, czy przerwać, czy wybuchnąć śmiechem. Moody spojrzał na Bonesa, zanim spojrzał na elfa. „Zrobię, co w mojej mocy, aby pomóc Syriuszowi zabić. Możesz na to liczyć. Alastor, który nie był w górze wykorzystując wszystko i wszystkie stworzenia na swoją korzyść, pochylił się blisko elfa.„Nie byłbym też przeciwny próbowaniu niektórych z tych babeczek.” Poppy spojrzała na Remusa z błaganiem w oczach. „Mak”. Remus zaczął. „Jedziemy do Doggy Playhouse. Byłbym zachwycony, gdybyś przyniósł nam swoje pyszne babeczki. Ale kiedy wyjdziemy, będziesz potrzebować, abyś zamknął Fiuu albo moje, albo magiczny podpis Syriusza. Możesz to zrobić?" „Och tak, panie Remmy, proszę pana! Mogę to zrobić. ”A potem jej nie było. "Wybacz jej. Jest nawet bardziej podekscytowana niż normalny skrzat domowy, ale jest młoda jak na elfa. Widziała masakrację swojej rodziny. Jest jedynym ocalałym elfem z tragedii, która wydarzyła się w Longbottoms. Remus potrząsnął głową. Amelia i Alastor tylko westchnęły smutno. Liczne blizny na twarzy przypominały wszystkim, jak długo był w tej walce. Longbottoms naprawdę spotkał los gorszy niż śmierć. Remus wręczył im nowe oczarowane pergaminy. Poppy zabrałaby najpierw babeczki do Doggy Playhouse, a potem wróciła do tego domu i zapieczętowała zgodnie z instrukcją. Madame Bones najpierw przeszła przez Fiuu i przeczytała pergamin. „Zamek psów znajduje się przy 3984 Ledel Road.” Nie było jej w strumieniu zielonych płomieni. Wylądowała w ładniejszym domu niż ostatni. Niemniej jednak miała przygotowaną różdżkę. Za nią poszedł Remus, a następnie Moody. Usłyszeli cichy trzask elfa, który przybył im na powitanie. „Witaj ponownie, mistrzu Remmy.Lord Black oczekuje ciebie. Stary elf skłonił się nisko. Remus tylko się zaśmiał. „Arned. Mówiłem wam, że nie jestem Mistrzem. Po prostu nazywaj mnie Remus. Remus potrząsnął głową. „Przepraszam, mistrzu Remus, przepraszam, że zapomniałem. Tędy proszę. Stary elf gestem nakazał im pójść za nimi. Remus tylko pokręcił głową. Elf zaprowadził ich do słonecznego pokoju. Przed nimi był czarny Syriusz ubrany w formalną szatę. Czysto ogolony i wyglądający jak czystokrwisty, którym był wychowany. Nadal można było zobaczyć, co zrobiły mu lata więzienia, ale było to mniej wyraźne. Obok niego był wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna po czterdziestce. Stał dumny obok Syriusza w pół formalnych niebieskich szatach. Amelia domyśliła się jakiegoś adwokata. „Dziękuję, że dałeś mi szansę udowodnienia, że ​​jestem Lady Bones. Syriusz podszedł powoli, ukłonił się i pocałował kłykcie. Realizacja wszystkich lekcji jego młodości. „Szanujesz mnie swoją obecnością.” Skończył powitanie. Zwrócił się do swojego starego mentora. „A pan Moody. Zawsze przyjemność. Uścisnął dłoń mężczyzny. „Nie daj mi tego gówna na czarno. Wytrenowałam twoje przepraszające mokro za tyłek uszu. Było dużo krwi i potu. Skończmy z tym, abym mógł prosić o przeprosiny. Alastor mocno uścisnął dłoń drugiego mężczyzny. Ale potem Syriusz wyciągnął różdżkę.„Jaka była pierwsza rzecz, którą mi powiedziałeś podczas testów jeden na jednego do treningu niewidzialnego?” Madame Bones wycelowała różdżkę w Syriusza. Remus wyszkolił Bonesa. „Zdejmij te przeklęte mugolskie buty, zanim wszyscy zginiemy! Następnie zacząłem przypominać ci, dlaczego nazywało się to treningiem STEALTH. Dałem tobie i Potterowi pięćdziesiąt okrążeń tego dnia. - Madeye powiedziała z szerokim uśmiechem. Moody wciąż wyszkolił różdżkę na Syriuszu. „Jaka była twoja odpowiedź?” Syriusz nawet nie mrugnął. „Ale Moody! Wyglądają niesamowicie genialnie w moich szatach! - powiedział Syriusz z udawanym jękiem. Zrobił krok do przodu i objął swojego starego mentora. Ale tylko na chwile. Moody nie był przytulaczem. - Zrozumiałbym, stary, że skoro jest z tobą, to jest tym, za kogo się podaje. Przypuszczam, że nigdy nie straciłeś tej paranoicznej passy? - Mam twojego starca, ty mały tyke. Moody wsadził Syriusza w kłódkę, a potem go wypuścił. „Ale znasz mnie zbyt dobrze. Mówię o stałej czujności. Testowałem dziewczynę, odkąd dzisiaj się spotkaliśmy. - powiedział Moody z krzywym uśmiechem. Amelia Bones odchrząknęła, opuszczając różdżkę. „Panowie. Jeśli skończymy z męską więź. Spojrzała między nimi. „Skończmy z tym.” Madame Bones zwróciła się do drugiego mężczyzny w pokoju. „A ty jesteś?” Uniosła brew.„Jestem Kevin Forlow. Adwokat lorda Blacka. - powiedział z ukłonem. - Lord Black, prawda? - powiedziała Madame Bones z uniesioną brwią. Oczywiście była dobrze świadoma, jak wszyscy, rozdźwięk, jaki miał Syriusz Black i reszta rodziny Blacków, kiedy przydzielono go do Gryffindoru. „To jest wytłumaczenie na kolejny dzień, ponieważ pan Forlow ma presję czasu. Dla przypomnienia, ja Syriusz Orion Black, przysięgam na moją magię i moje życie, że to, co powiem, będzie prawdą dla mojej wiedzy i umiejętności. Otoczył go głęboki złoty kolor. Potem się uśmiechnął. Usiadł przy kominku. Zanim odchylił nieco głowę do tyłu, powiedział do swojego starego mentora. „Moody, jeśli chcesz?” Remus i Madame Bones patrzyli, jak Moody wpuszcza trzy krople w język Syriusza. Na widok wymownej glazury mikstury. Madame Bones rozpoczęła przesłuchanie. „Podaj swoje pełne imię i nazwisko”. „Sirius Orion Black” "Jaki jest Twój zawód?" „W tej chwili jestem bezrobotny?” Moody przewrócił oczami. „Twój poprzedni zawód, panie Black.” „Byłem aurorem”. „Czy byłeś tajnym opiekunem Potterów?” "Nie." „Jeśli nie ty niż kto? I dlaczego wszyscy uwierzyliśmy, że jesteś? „Peter Pettigrew został wybrany jako przynęta.Byłbym zbyt oczywisty. ” „Czy byłeś kiedyś, czy teraz jesteś zwolennikiem Voldemorta?” „Nigdy nie było. Nigdy nie będzie. Amelia skinęła głową i podano antidotum. "Pan. Czarny. Usunięto wszystkie opłaty. Za dwa dni odbędzie się pełne przesłuchanie przed Wizengamotem. To tylko formalność. Coś, co już dawno powinno było ci zostać przyznane. Wkrótce zostanie ogłoszony Prorok Wieczorny. Amelia spojrzała smutno na swojego starego kolegę. Zwykle stoicka i surowa kobieta spojrzała na niego oczami pełnymi wstydu. „Syriusz ... ja” Syriusz podniósł do niej rękę. „Amelia. Nie. Nie byłeś winien. To były ciężkie czasy i miałeś mało mocy. Zawsze robiłeś to, co słuszne. Wyciągnął rękę, a ona ją uścisnęła. „Ponownie nadchodzą ciężkie czasy, ale chcę zobaczyć, że tym razem nie stracimy tak wielu”. Syriusz pomyślał o swoim dawnym zmarłym bracie we krwi oprócz krwi. Sirus spojrzał na Moody'ego. „Wiem, że miałeś pełne ręce roboty, stary. Nie winię cię. W końcu jesteś tak paranoikiem, że twoje wirujące oko nawet się ciebie boi! - powiedział Syriusz z uśmiechem i kiwnięciem oka. Oszalałe oko poszło kajdankami Syriusza z boku głowy. "Ty draniu. Nie każ mi upaść i daj mi dwadzieścia! Syriusz szybko objął swojego mentora.Znów zwrócił się do Amelii. "Teraz. Chcę wiedzieć, jak mała jest Suzie! Czy jest tak towarzyska i szalona jak jej matka? Chcę usłyszeć o niej wszystko! Słyszałem od Harry'ego, że zmieniła się w miłą młodą damę. Syriusz zawsze wiedział, jak zmienić nastrój, kiedy ludzie byli w swoich uczuciach. Następny tydzień był trąbą powietrzną i lekcją szaleństwa. Po zniesieniu pocałunku Syriusz dotarł do Ministerstwa bez żadnych problemów. Miał swój proces i był tam, kiedy Piotr dostał swój proces. Szczur wiercił się na widok oczu, które otrzymał od swoich byłych najlepszych przyjaciół. Peter został skazany na Pocałunek i przepchnięty przez Zasłonę. Jego starzy przyjaciele obserwowali każdy krok. Ciche łzy spływały im po twarzy, gdy myśleli o przyjaciołach, których stracili, i zdradzie kogoś, kogo kiedyś uważali za własnego, przytulili się gwałtownie i płakali. Zgodzili się, że to, co zostało zrobione, zostało zrobione, a teraz ich młode potrzebowało ich. Najwyraźniej łatwiej to powiedzieć niż zrobić. Syriusz był blokowany za każdym razem, gdy chodziło o opiekę nad Harrym. Najwyraźniej dla chłopca, który żył, była ważniejsza rodzina, a nie tylko ktokolwiek. Mówiąc wprost, Knot miał na myśli bogatych, którzy podszyli jego kieszenie. Co szczerze mówiąc, Syriusz nie zrozumiał. Harry żył z mugolami, odkąd miał rok.Nawet w miejscach, w których myślał, że ma sojuszników, a mianowicie w Dumbledore, nawet nie chciał, by Syriusz zabrał Harry'ego. Był nieugięty, że Harry'emu lepiej, i bezpieczniej tam, gdzie był. Ale Syriusz nie dbał o to. Walczył do ostatniego tchu. W końcu uzyskał kompromis ... swego rodzaju. Mógł mieć Harry'ego po psychologicznej ocenie i kompletnym wysiłku fizycznym. W typowy czarny sposób Sirius Orion Black starał się wkurzyć jak najwięcej ludzi. "Absolutnie. Zgadzam się, że powinienem uzyskać pomoc medyczną. Jestem również wdzięczny Ministerstwu za przyjęcie wszystkich kosztów za wspomniane leczenie, wraz z otrzymanym właśnie odszkodowaniem w wysokości 500 000 galeonów. W końcu to Ministerstwo było odpowiedzialne za niesprawiedliwe uwięzienie potomka Domu Najstarszego i Szlachetnego. Na tę deklarację Knot prawie zemdlał. "Jednak. Będę szukał leczenia poza Anglią, ponieważ wszyscy wiemy, że ci, którzy pracują w St. Mungos, mogą mieć luźne usta. Syriusz oparł się na krześle i z wielką przyjemnością sprawił, że ci bezwartościowi drwili. Miał wrażenie, że większość problemów, z którymi miał do czynienia, nie dotyczyła nastolatka Harry'ego, ale „Chłopca, który żył”. Jak śmiesz próbować wykorzystywać Harry'ego jako rekwizyt na scenie! Coś, co można wydobyć, gdy chcą zdobyć poparcie dla swojej przyczyny miesiąca. Kurwa nie Nie, jeśli mógłby mu pomóc.Syriusz długo rozmawiał z Remusem o tym, co Remus wiedział o życiu Harry'ego, a rozmowa nie była ładna. Syriusz był szalenie wkurzony na ministerstwo z wielu powodów. Ale nie tak bardzo, jak chwalili Harry'ego jako wybawcę w jednej minucie, aw następnej próbowali go zniszczyć. Remus podejrzewał przynajmniej zaniedbanie, a co najwyżej jawne nadużycie. Jeśli to, co Remus powiedział mu o tym, co wiedział o swoim życiu rodzinnym, jest choć trochę prawdziwe, to musiał zrobić wszystko, co mógł, aby pomóc mu stać się mężczyzną, którym miał być. Jeszcze bardziej frustrujące było zaangażowanie Dumbledore'a w to wszystko. A ściślej jego niemal całkowity brak zaangażowania, kiedy to miało największe znaczenie dla Harry'ego. Był zastraszany zarówno przez nauczycieli, jak i uczniów. Wyśmiewane przez społeczeństwo, nazywane przez ministra magii poszukiwaczem uwagi. A teraz ten ostatni wyczyn. Kto wszedł do turnieju i dlaczego? Nic z tego nie miało sensu. Jedną rzeczą, którą Syriusz wiedział na pewno, było to, że czas pozostania na uboczu minął. Jego szczeniak go potrzebował. Potrzebował osoby dorosłej, której mógł regularnie ufać. Ktoś, kto w niego wierzy, go pielęgnuje. Aby go poprowadzić. Syriusz wiedział, że będzie to ogromne przedsięwzięcie, ale Harry był tego wart. Tak, był synem jego zmarłego najlepszego przyjaciela, ale Harry nie byłby traktowany jak mały James.Wiedział, że wielu w Zakonie, a mianowicie Molly, myślało, że widział Harry'ego w zastępstwie swojego dawno zmarłego brata we krwi oprócz krwi, ale tego nie zrobił. Obiecał Lilly i Jamesowi, że jeśli coś im się stanie, Syriusz wychowa ich syna z honorem i godnością. Lilly faktycznie zgodziła się pozwolić mu wypuścić swojego wewnętrznego dowcipnisia. Ale Harry nie miał zostać tyranem. Harry był czasem wybuchowy i boleśnie nieśmiały wobec innych. Wydawało się, że chce zadowolić otaczających go ludzi. Harry wpadnie na swoje. Stałby się mężczyzną, którym miał być. Syriusz umówił się z profesor McGonagall, by sprowadzić Foo do Hogwartu i porozmawiać z Harrym później tego samego dnia. ******** Albus Dumbledore nie był szczęśliwym czarodziejem. Syriusz Black był w drodze do Hogwartu, co doprowadziło Albusa do szału. Syriusz był przede wszystkim Czarnym. Wiedział, że Syriusz nigdy nie subskrybował tej szalonej kobiety udającej wiarę matki, ale mimo wszystko był Czarnym. Ale pomijając stare uprzedzenia, martwił się wpływem Harry'ego i Blacka na niego. Bez względu na to, co ktoś mógłby powiedzieć, naprawdę dbał o chłopca. Spotkał go kilka razy jako dziecko. Bardzo chciałby spędzać czas, grając z Harrym. Słuchanie, jak robi słodki bulgot. Harry był potężnym czarodziejem już jako niemowlę. Przekształcił jedną ze swoich pieluch w kukiełkę kucyka i rozesłał ją po pokoju. Lilly była przerażona, ale James podwoił się ze śmiechu. James i Lilly.Jak mógł się tak mylić? Był tak pewien, że plan był idealny! Ale ku jego wiecznemu wstydowi i żalowi się mylił. Gdy sięgnął po kroplę cytryny, wiedział, że prześladuje go żal do końca jego dni. Syriusz był w każdej chwili i wiedział, że rozmowa będzie wybuchowa. W najlepszym momencie temperament Syriusza mógł go kontrolować, a po latach spędzonych w Azkabanie nadchodząca rozmowa nie wróżyła mu dobrze, ale był niezachwiany w swoich przekonaniach. Potrzebował Harry'ego, aby pozostał z ciotką. Bezpieczeństwo Harry'ego było najważniejsze. Totemy w domu były niezbędne do jego przetrwania. Nie byłoby dobrze, gdyby chłopiec został usunięty z miejsca, które nazwał domem. Musi sprawić, by Syriusz w to uwierzył. W ustalonym czasie Syriusz Black, a następnie Remus Lupin wyszli z Fiuu w biurze Albusa. Syriusz nie był idiotą, bez względu na to, ile razy Remus nazywał go tak, gdy miał zrobić coś „monumentalnie głupiego”, jak Lunatyk lubił podkreślać. Syriusz złożył sobie przysięgę wobec swego dawno zmarłego brata we wszystkim oprócz krwi, swojej żony i magii. Odtąd będzie stawiał Harry'ego na pierwszym miejscu. Zawsze działał w najlepszym interesie Harry'ego, a nie w swoim własnym ja i potrzebie zemsty. Spędził czas na zakładaniu osłon okluzyjnych i lepiej kontrolował swoje emocje, ale były dni, w których wciąż miał problemy z koncentracją.Dumbledore rozegrał bliską grę i wiedział, że jest coś, o czym stary nie powiedział pozostałym. Syriusz wiedział, że spotkanie ze swoim chrześniakiem nie pójdzie łatwo, ale Harry był wart walki. „Witaj Syriuszu. A Remus to miła niespodzianka, której się nie spodziewałem. Albus ciepło uścisnął dłonie obu mężczyzn. „Muszę powiedzieć, że jesteś o wiele bardziej punktualny niż pamiętam, że byłeś w młodości.” Dumbledore zachichotał lekko. - Zastanawiałem się, czy moglibyśmy porozmawiać, zanim Harry przyjedzie cię zobaczyć. Dumbledore wskazał na miejsca przed swoim biurkiem. Wiele osób mogło powiedzieć cokolwiek chcieli o Syriuszu. Bez względu na to, jak bardzo nie zgadzał się z przekonaniami czystej krwi swojej rodziny, jakkolwiek żartował i uwielbiał życie w grupie, Syriusz był rzeczywiście Czarnym. Być może nienawidził partii rodzinnej, ale nauczył się czytać ludzi, i w tej chwili mógł czytać za uprzejmością tego człowieka. Ten człowiek chciał czegoś, czego Syriusz nie chciał porzucić ... szczęścia Harry'ego. - Oczywiście, Albusie - powiedział Syriusz, gdy usiadł przed dyrektorem, a Remus podążył za nim. Syriusz wciąż nie był zadowolony z dyrektora z powodu jego ingerencji w wysiłki Harry'ego dotyczące opieki Syriusza. Nie wspominając już o tym, że nigdy nie postawił go przed sądem po tym wszystkim, co zrobił dla Zakonu. „Syriuszu.Muszę nalegać, aby Harry pozostał z rodziną przez lata, że ​​nie ma go w szkole. W domu na Privet Drive jest wiele zabezpieczeń, które pomagają chronić Harry'ego przed tymi, którzy chcieliby wyrządzić mu krzywdę. Dumbledore spojrzał na martwego Syriusza. „Jest tam najbezpieczniejszy”. Syriusz nie wiedział, czy rzucić Fiendfyre na starca, czy śmiać się histerycznie. Przywołał wszystkie treningi, przed którymi unika jako dziecko i nastolatek, i podjął płaszcz lorda Blacka. „Wydaje się, że doszło do nieporozumienia dyrektora Dumbledore'a. Masz wrażenie, że masz coś do powiedzenia, gdzie Harry musi mieszkać. Powiedz mi, dyrektorze, co jako dyrektor pozwala ci na takie wolności? Syriusz podkreślił swój tytuł dyrektora. Dumbledore mógł szczerze powiedzieć, że był zaskoczony tym tonem. „Syriuszu jest wiele rzeczy, które jeszcze nie wyszły na jaw. Bezpieczeństwo Harry'ego ma kluczowe znaczenie dla naszego przetrwania. Zastanów się, co zrobisz Syriuszu, ale jako dyrektor dbam o wszystkich moich uczniów. Ale Harry jest wyjątkowy. Wszyscy to wiemy. Chcę go po prostu chronić w najlepszy możliwy sposób, a żeby tak się stało, musi pozostać za osłonami domu ciotki. Dumbledore usiadł i potarł skronie. Czasami czuł się tak samo jak on. Syriusz spojrzał na Dumbledore'a z głębokim namysłem. Jego twarz jest kompletną maską kryjącą jego prawdziwe emocje.Usiadł na krześle i zacisnął palce na piersi, opierając łokcie na podłokietnikach. „Co wyszło na jaw, Albusie? Poza pewną przepowiednią. Syriusz wiedział o przepowiedni od Jakuba. On i Lily nie wiedzieli, co to mówi. Tyle, że dotyczyło to Harry'ego i że rodzina była w niebezpieczeństwie. Albus powoli uniósł brwi. „Wiesz o przepowiedni?” Syriusz prawie przewrócił oczami. Chciał krzyczeć „James był moim najlepszym przyjacielem, ty stary barmanie!” „Znam przepowiednię. Jamesowi najwyraźniej nie podano szczegółów. Powiedziano mu, że wydostawanie się zbyt dużej ilości informacji może być śmiertelne. Wiedział tylko, że to prawda i że powinni się ukryć. Widzimy, jak dobrze się to potoczyło. Syriusz nie żył. „Syriuszu, rozumiem twoje frustracje, naprawdę to rozumiem, ale musisz zrozumieć powód, mój drogi chłopcze. Musimy myśleć o bezpieczeństwie Harry'ego, a nie o twoim… Syriusz wstał szybko z całą łaską i majestatem, jaki mógł zebrać, biorąc pod uwagę fakt, że był wściekły ponad wszelką wątpliwość. Położył dłonie na biurku dyrektora, podniósł tarcze okluzyjne i spojrzał na dyrektora. „Albus Nauczyłem się lekcji mojej młodości. Odtąd jedyne, co teraz ma dla mnie znaczenie, to bezpieczeństwo ORAZ szczęście mojego chrześniaka. Stał wyprostowany. Remus siedział tam z mieszaniną dumy i rozbawienia.Wydawałoby się, że jego najlepszy przyjaciel w końcu wziął na siebie odpowiedzialność za życie Harry'ego, a co za tym idzie, tak jak powinien to zrobić przez te wszystkie lata temu. Wiedział, że Syriusz zawsze będzie miał w sobie trochę tego przerośniętego dzieciaka, ale na razie cieszył się, widząc, że próbuje nauczyć się równowagi. Ale nawet Remus musiał przyznać, że Syriusz potrzebował pomocy. Widział zagubione, nawiedzone spojrzenia, które nękały go z lat spędzonych w Azkabanie, kiedy myślał, że nikt nie patrzy. Ale na razie wiedział, że może to trzymać razem. Dla Harry'ego. To wydawało się być ostatnią mantrą. W tym momencie otworzyły się drzwi do biura. Syriusz to zobaczył, a Remus mógł to poczuć i zobaczyć. Rozpacz. Czysta rozpacz i surowy terror. Syriusz bez słowa otworzył ramiona i Harry rzucił się na niego.